Η αίσθηση είναι πως κάθε κριτική του Hyrule Warriors επιβάλλεται να συνοδεύεται από ορισμένες βασικές διευκρινίσεις. Για αρχή, δεν είναι τίτλος Zelda, αλλά τίτλος Musou (Warriors) που εντάσσεται στον κόσμο της σειράς της Nintendo. Όποιος το προσεγγίζει με οποιοδήποτε άλλο σκεπτικό, τότε αυτοκαταδικάζεται σε απογοήτευση. Όποιος πάλι περιμένει έναν τίτλο Musou στα μέτρα όλων εκείνων που εκτοξεύει κάθε τόσο η Omega Force, θα ικανοποιηθεί μερικώς μόνο.
Το Hyrule Warriors είναι, όπως και οι συγγενικοί τίτλοι, μια ατελείωτη άσκηση υπομονής μπροστά σε επαναλαμβανόμενη, αρκετά απλοϊκή μάχη, στην οποία όποιον χαρακτήρα και αν ελέγχετε θα αισθάνεστε καθαριστής cannon fodder μέχρι να φτάσετε σε mini-bosses και bosses. Υπάρχουν δόσεις τακτικής εδώ κι εκεί αλλά τα πράγματα παραμένουν, εσκεμμένα, απλά και επαναλαμβανόμενα. Ακόμη κι έτσι, αν έχετε την περιέργεια για τη σειρά-είδος Musou, το Hyrule Warriors δεν είναι μόνο μια καλή αρχή, αλλά και ο καλύτερος τίτλος που μπορείτε να επιλέξετε. Αν ακούγεται σχιζοφρενικό, δεν έχετε παρά να διαβάσετε παρακάτω.
Αντί για δεκάδες ή σχεδόν εκατοντάδες χαρακτήρες, θα βρείτε μόλις 13, οι οποίοι αντλούνται από την τρισδιάστατη, κυρίως, εποχή της σειράς The Legend Of Zelda. Η Cia έρχεται σε επαφή με σκοτεινές δυνάμεις και, λίγο-πολύ, καταλήγει στο να φέρνει τα πάνω κάτω. Οι 13 χαρακτήρες-ήρωες πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η πλοκή είναι απλή και κάπως πιο ευχάριστη από εξαιρετικά αφελείς και αχρείαστα πολύπλοκες αλλοιώσεις της ιστορίας, που συνήθως βλέπουμε σε Dynasty Warriors και Samurai Warriors, αλλά και πιο φιλική από το καθαρό ανέκδοτο που λέγεται πλοκή σε περιπτώσεις όπως το Warriors Orochi.
Το συγκριτικά περιορισμένο roster αλλά και η εμπλοκή της Team Ninja έχουν προφανείς και ευχάριστες παρενέργειες. Το animation, παρότι όχι ιδιαίτερα ποικίλο, είναι πιο ομαλό και άμεσο σε αίσθηση σε σχέση με άλλους τίτλους Warriors. Κάθε χαρακτήρας έχει σαφείς διαφορές σε αίσθηση και στα λιγοστά διαθέσιμα combos. Η εναλλαγή των χαρακτήρων είναι λιγότερο αγγαρεία και περισσότερο αναζήτηση του ιδανικού με βάση το στιλ του παίκτη. Όπως δηλαδή θα γινόταν σε κάποιο, ομολογουμένως πολύ πιο τεχνικό, fighting game. Ακόμη και οι μεταπτώσεις του frame rate, που έχει ταβάνι τα 30fps, είναι μεν γεγονός αλλά όχι στο βαθμό που συνηθίζεται σε τίτλους Warriors. Μπορεί να μη στοχεύει ψηλά αλλά το Hyrule Warriors είναι πολύ πιο σταθερό π.χ. από το Warriors Orochi 3 Ultimate στο PS4, που είναι και τίτλος τριετίας ο οποίος προσγειώθηκε σε πολύ ισχυρότερο σύστημα. Η εικαστική ιδιαιτερότητα του The Legend Of Zelda μάλιστα καταλήγει συχνά να δίνει καλύτερη εντύπωση. Το anti-aliasing απουσιάζει όπως πάντα, αλλά είναι τέτοια η σχεδιαστική γραμμή που το αποτέλεσμα είναι πιο ευχάριστο. Μεγάλη διαφορά υπάρχει και στο pop-in που θεωρείται δεδομένο σε άλλους τίτλους της Omega Force. Δεν απουσιάζει πλήρως αλλά είναι εξαιρετικά μειωμένο σε σχέση με τις “παραδόσεις”. Φανταζόμαστε πως η ματιά της Nintendo βοήθησε ώστε να αντιμετωπιστούν λίγο καλύτερα τέτοιου είδους αδυναμίες. Η κάμερα πάντως είναι ίδια και απαράλλαχτη. Αν λοιπόν θέλετε να αλλάξετε το ύψος της, καλύτερα να ξεχάσετε ολόκληρη τη σειρά.
Βγάζοντας τέτοιου είδους ιδιαιτερότητες στην άκρη όλα πατούν πάνω σε συγκεκριμένο μοτίβο. Ο παίκτης φροντίζει για την υπεράσπιση της Allied Base, η πτώση της οποίας ισοδυναμεί πάντα με ήττα. Στην πράξη θα χρειαστεί να εισβάλλει σε αντίπαλα οχυρά, να ξεκάνει ορισμένους εχθρούς και ύστερα να αντιμετωπίσει τον…”προϊστάμενο”. Ακολούθως το οχυρό περνά στην πλευρά του παίκτη και γεννά συμμαχικές μονάδες. Οι μονάδες αυτές βέβαια, όπως και οι απλούστεροι εχθροί, είναι έτοιμοι να χάσουν παρτίδα σκάκι κόντρα σε αχινό. Υπάρχουν, ως συνήθως, για να λειτουργούν ως καρπαζοεισπράκτορες, για να γεμίζει ο παίκτης τις ειδικές μπάρες. Όλα γίνονται για τις ειδικές κινήσεις άλλωστε. Στο Hyrule Warriors υπάρχουν φυσικά ειδικές κινήσεις που εξαρτώνται από μπάρα, μόνο που υπάρχει και δεύτερη μπάρα. Σε αντίθεση με την πρώτη, δεν προσφέρει πρόσβαση σε κάποια καταστροφική κίνηση με area of effect. Αντίθετα λειτουργεί ως προσωρινό boost από τη μία και οδηγεί σε επιπλέον ειδική κίνηση που ρίχνει όλο της το βάρος μπροστά. Σε σχετικά στενούς χώρους ή απέναντι σε boss, βοηθά ιδιαίτερα. Σημασία έχει να ελέγχει η παράταξη του παίκτη αρκετά μεγάλο μέρος του χάρτη ώστε να είναι πιο δύσκολη η επαναφορά του αντιπάλου αλλά και η πτώση της κεντρικής βάσης.
Επιστρέφοντας όμως σε bosses και mini-bosses, σε αυτά θα βρείτε αντιπροσωπευτικά δείγματα Zelda. Όχι μόνο στον απολαυστικό ήχο κάθε φορά που ανοίγετε το σεντούκι που αφήνει πίσω μια επιτυχία αλλά και σε ψήγματα gameplay. Πάντα το κλειδί είναι κάποιο κλασικό εργαλείο του Link όπως βόμβες, τόξο, μπούμπερανγκ κ.λπ., το οποίο πρέπει να βρεθεί πρώτα πριν υπάρξει ελπίδα για νίκη σε boss fight. Εδώ εντοπίζεται και η διαφορά νοοτροπίας σε σχέση με την κλασική συνταγή Musou. Ο παίκτης πρέπει να χρησιμοποιήσει τέτοια αντικείμενα/όπλα προκειμένου να αναγκάσει τον αντίπαλο να σταθεί σε μειονεκτική θέση. Τότε εμφανίζεται συγκεκριμένο σημάδι/μετρητής. Αν ο παίκτης τον αδειάσει δημιουργεί άνοιγμα για πολύ μεγάλη ζημιά. Η εκμετάλλευση αδύναμων σημείων κάθε άλλο παρά πρωτοτυπία είναι βέβαια. Εδώ πάντως η ανάγνωση του μοτίβου του boss και η εκμετάλλευση του παραθύρου είναι, ουσιαστικά, υποχρεωτική. Διαφορετικά χάνει ενέργεια με τόσο αργό ρυθμό που, και υπομονή να έχετε, θα χάσετε για άλλο λόγο πριν μηδενίσετε την ενέργεια του εχθρού.
Η δυνατότητα δημιουργίας επιθετικών και αμυντικών buffs (badges) από αντικείμενα που συλλέγονται κατά τη διάρκεια της μάχης, το αυτονόητο levelling, η σύνθεση όπλων για τη δημιουργία ισχυρότερων (με δυνατότητα μεταφοράς ιδιοτήτων από το ένα στο άλλο) σημαίνουν, μεταξύ άλλων, και grind. Όταν τελειώσει το Legend/Story Mode (όπου κάθε αποστολή συνοδεύεται από υπόδειξη του ιδανικού χαρακτήρα για την περίσταση), υπάρχει το Free Mode και το πιο ενδιαφέρον ακόμη Adventure Mode. Στο τελευταίο ο παίκτης βλέπει το χάρτη του πρώτου The Legend Of Zelda. Κάθε τετράγωνο που πρέπει να κατακτήσει συνοδεύεται από αποστολή. Η κατάκτηση του χάρτη σημαίνει αντικείμενα, σπάνια όπλα, experience και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Μόνο μην περιμένετε φοβερή ποικιλία στα είδη των αποστολών.
Τι συμβαίνει όμως αν βρείτε καλή παρέα; Τότε ο ένας βλέπει στο GamePad, ο άλλος χρησιμοποιεί Wii Remote/Pro Controller και στρέφεται στη μεγάλη οθόνη. Και οι δύο όμως γίνονται μάρτυρες μειωμένης απόδοσης, πτώσης της ανάλυσης, χειρότερης εικόνας και αναρωτιούνται γιατί δεν μπορούν να συναντηθούν online για να γλιτώσουν ακριβώς αυτές τις παρενέργειες. Την επόμενη φορά ίσως.
Τι μένει λοιπόν στο τέλος; Το Hyrule Warriors είναι ο πιο φιλικός και προσιτός τίτλος Warriors που έχει περάσει από τα χέρια μας με τις θετικές επιρροές να έρχονται, προφανώς, από Team Ninja και Nintendo, όχι από την ίδια την Omega Force. Αν μη τι άλλο μερικά από τα ελαττώματα του τίτλου προκύπτουν από την προσκόλληση σε κάποιες παραδόσεις που στερούνται νοήματος (όπως η ξεροκέφαλη κάμερα), όχι από τα δάνεια σε lore, χαρακτήρες και αισθητική. Είναι ο τίτλος που (ίσως) κάνει κάποιους να ασχοληθούν με το είδος, ακόμη και αν το σνομπάρουν εδώ και χρόνια. Κάτι που είναι παραδοσιακά δυσκολότερο να ισχυριστούμε για τις υπόλοιπες προσπάθειες της Omega Force. Το ότι έχουμε αυτό το αποτέλεσμα σε σύστημα της Nintendo είναι κάπως ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι, για πάρα πολλά χρόνια, η φυσική έδρα του είδους είναι το εκάστοτε PlayStation, φορητό ή μη.
Και η ειρωνεία “έχει γούστο” καμιά φορά.
