Όταν κάποιος προσπαθεί να βρει στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα παιχνίδια της σειράς Sacred, πριν την τρίτη κυκλοφορία της σειράς, μερικά από αυτά είναι η μεγάλη, σε βαθμό εξουθένωσης, διάρκεια, η επαυξημένη δυσκολία, το συνεχές και άκρατο customization και κυρίως ότι επρόκειτο για action RPG που μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τις αντίστοιχες και άκρως επιτυχημένες δημιουργίες της σειράς Diablo.
Για να θέσουμε κάποια πράγματα από την αρχή, όσοι περιμένουν μια συνέχεια της σειράς στο στιλ των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς, θα απογοητευτούν. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες μεγάλες κυκλοφορίες Sacred, που αποτελούσαν καθαρόαιμα action RPG, το τρίτο μέρος είναι ένα ξεκάθαρο hack n’ slash που δεν φοβάται να απαρνηθεί το παρελθόν του και να επιχειρήσει κάτι καινούριο. Το χαρακτηριστικό ανοιχτό περιβάλλον που υπήρχε στις προηγούμενες εκδόσεις, έχει πλέον δώσει τη θέση του σε ένα γραμμικό και μάλλον κλειστοφοβικό κόσμο, με πολύ λίγες δυνατότητες εξερεύνησης με αποτέλεσμα, ειδικά όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα για co-op, να καλλιεργείται ένα δυσάρεστο αίσθημα απομόνωσης, πόσο μάλλον αν λάβει κανείς υπόψη το σενάριο και την ιστορία του παιχνιδιού.
Μιλώντας για την ιστορία, το Sacred 3 διαδραματίζεται στην μυριοβασανισμένη περιοχή της Ancaria, στην οποία επικρατεί πλέον γαλήνη καθώς οι Seraphim, οι φύλακες-άγγελοι της περιοχής, έχουν στην κατοχή τους τη λεγόμενη Heart of Ancaria, ένα τεχνούργημα που τους επιτρέπει να ελέγχουν την περιοχή και να προστατεύουν τους κατοίκους. Όμως ο αυτοκράτορας Zane, με τη βοήθεια τεράτων, δαιμόνων και λοιπών αντιπαθέστατων συμμάχων προσπαθεί να το κλέψει και να επιβάλλει τον δικό του νόμο. Εκεί παρεμβαίνει μια ομάδα μαχητών, λεγόμενοι και Heroes, που αναλαμβάνουν την αποστολή να επαναφέρουν την καρδιά της πόλης στη θέση της και να καθυποτάξουν τον Zane και τους…συμμάχους του.
Ο παίκτης έχει την δυνατότητα να επιλέξει έναν από τους ήρωες, με τον καθένα να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά όχι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ένας γιγαντιαίος και αρκετά “badass” warrior, μια ιππότης με μαγικές και αγγελικές δυνάμεις, ένας τοξότης που πρώτα σκοτώνει και μετά ρωτάει και μια επιδέξια και πιο γήινη πολεμίστρια είναι οι επιλογές από τις οποίες καλείται να διαλέξει ο παίκτης. Βέβαια σε co-op με μέχρι 4 παίκτες, είτε αυτό είναι offline είτε online, και οι 4 χαρακτήρες βρίσκονται επί σκηνής και σε θέση μάχης. Η δράση πάντως ξεκινάει από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού και συνεχίζεται καταιγιστικά μέχρι το τέλος των 15 βασικών και 25 πρόσθετων αποστολών.
Βοηθός στην όλη προσπάθεια μια τηλεπαθητική και παράξενη νεαρά, η Aria, η οποία διαδραματίζει το ρόλο του αφηγητή και του συμβούλου στο πεδίο της μάχης, καθώς διαβλέπει τις κινήσεις των αντιπάλων και προειδοποιεί το χαρακτήρα για το τι μέλλει γενέσθαι. Όντας όμως μικρή, άπειρη και άμαθη, η Aria βλέπει τον κόσμο με άλλο μάτι και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το δράμα της πόλης της με χιούμορ. Κάτι που θα ήταν καλοδεχούμενο αν όντως είχε χιούμορ. Με ατάκες που ακούς σε προαύλια δημοτικού, τα αστειάκια της Aria δεν είναι καν αστεία και αποδίδουν αίσθηση προχειρότητας και τεμπελιάς όσον αφορά το γράψιμο του σεναρίου. Ειδικά όταν η Aria “συνομιλεί” με τον Zane, που έχει ακόμα χειρότερο χιούμορ, το αποτέλεσμα είναι πολύ άβολο και εκνευριστικό ειδικά κατά τη διάρκεια των boss fights.
Πέρα από τα όποια προβλήματα στο σενάριο, αυτό που απογοητεύει περισσότερο είναι η κακή προσθήκη των επιμέρους αναβαθμίσεων των δεξιοτήτων και των βοηθημάτων που ξεκλειδώνει ο παίκτης στην πορεία του παιχνιδιού. Η επιρροή τους κατά τη διάρκεια της μάχης είναι ουσιαστικά μηδαμινή ενώ το level design είναι κακό και μη αποδοτικό. Με αυτόν τον τρόπο η αρνητική επίδραση της γραμμικότητάς του αρχίζει και πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα. Επιπλέον σκεφτείτε πως από τις συνολικά επτά ιδιότητες που μπορεί να διαθέτει ο εκάστοτε χαρακτήρας, μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο 2, ενώ οι αναβαθμίσεις στα όπλα δεν ξεπερνούν καν τα δάκτυλα του ενός χεριού.
Για να μην τα λέμε όμως κι όλα στραβά, τα επίπεδα δυσκολίας είναι αρκετά καλοφτιαγμένα και προσιτά σε κάθε είδος παίκτη, από αρχάριο μέχρι πάρα πολύ πεπειραμένο, οι μάχες είναι διασκεδαστικές, ειδικά στο co-op όπου υπάρχει μια πιο παρεΐστικη διάθεση, ενώ ο τεχνικός τομέας διαπρέπει. Παρότι τα εκάστοτε επίπεδα δεν είναι κάτι το απίστευτο ως προς την σκέψη, η υλοποίηση τους είναι εξαιρετική. Ποτισμένες με πανέμορφη παλέτα χρωμάτων, οι εικόνες που προσφέρει το Sacred 3 είναι άρτιες, ενώ τα εφέ είναι πολύ σωστά υλοποιημένα τόσο στον ήχος, όσο και στην εικόνα. Επιπλέον δεν αντιμετωπίσαμε λειτουργικά προβλήματα κατά τη διάρκεια του review.
Ως συμπέρασμα, το Sacred 3 αδικεί τον εαυτό του αλλά και το όνομα που φέρει. Χωρίς να είναι κακό σε αρκετούς τομείς, δεν μπορεί να σταθεί σαν μια κυκλοφορία έξω από το πνεύμα της σειράς, αλλά ούτε βεβαίως να διατηρήσει το χαρακτήρα που αυτή διαθέτει. Δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε ότι η ανάγκη μιας κυκλοφορίας που θα φέρει το Sacred στο προσκήνιο καταπλάκωσε τους δημιουργούς του παιχνιδιού που ήθελαν να δημιουργήσουν κάτι νέο σε μια σειρά που, χωρίς να είναι από τις σπουδαιότερες στην ιστορία των video games, έχει συγκεκριμένο και άκρως απαιτητικό κοινό.
