Η τρέλα λένε δεν πάει στα βουνά. Κι αν στο προηγούμενο Danganronpa έμεινε κλεισμένη σε σχολείο, αυτή τη σειρά μένει αποκλεισμένη σε νησιά. Ευτυχώς όμως κάθε άλλο παρά ναυαγεί. 16 νέοι μαθητές πάνε εκδρομή αυτή τη φορά. Ως συνήθως έχουν επιλεγεί επειδή ο καθένας είναι ξεχωριστός σε κάτι. Ο πρωταγωνιστής του πρώτου τίτλου που είδαμε στο PS Vita (και ας αναπτύχθηκε για PSP) ήταν “τυχερός” αλλά ο νέος πρωταγωνιστής δεν έχει καν ιδέα σε τι υποτίθεται ότι είναι ξεχωριστός.
Φυσικά το Danganronpa 2: Goodbye Despair παραμένει visual novel άρα ο επικρατέστερος “μηχανισμός” είναι η ανάγνωση. Έτσι θα μάθετε ότι ο Monokuma (το δαιμονικό λούτρινο αρκουδάκι που γνωρίσαμε την προηγούμενη φορά) ξεκίνησε τα ίδια σχέδια. Οι μαθητές είναι αποκλεισμένοι και ο μόνος τρόπος να δραπετεύσει κάποιος είναι να σκοτώσει κάποιο συμμαθητή του και να φροντίσει ώστε να παραμείνει κρυφή η πράξη του. Η ανθρώπινη ψυχολογία παίζει περίεργα παιχνίδια και φυσικά δεν αρκεί να λυγίσει ο πρώτος ώστε να οδηγηθούν όλα στο χάος.
Το Danganronpa εξακολουθεί να είναι ξεχωριστή περίπτωση για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τόσους πολλούς χαρακτήρες που ξεκινούν ως συλλογή από κλισέ που θα αναγνώριζε και ο πιο αδιάφορος παρατηρητής manga/anime και, με την απαραίτητα επένδυση σε χρόνο, εξελίσσονται στους παράγοντες που κρατούν τα πάντα στη θέση τους. Όπως και στον πρώτο τίτλο όλα ξεκινούν με απλή αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες μέχρι που γίνεται φόνος και απαιτείται συλλογή στοιχείων. Ακολουθεί η δίκη που αποτελεί το πιο εξαντλητικό μέρος κάθε κεφαλαίου. Εδώ οι χαρακτήρες πρέπει να εντοπίσουν τον ένοχο. Αν επιλέξουν σωστά αυτός θανατώνεται. Αν όχι τότε ο πραγματικός ένοχος απελευθερώνεται και θανατώνονται όλοι οι υπόλοιποι.
Με τέτοιους όρους τα ψυχολογικά παιχνίδια δίνουν και παίρνουν. Όσο καλύτερα γνωρίζετε κάποιους χαρακτήρες, τόσο πιο έντονα ζείτε τη συνειδητοποίηση είτε του θανάτου είτε της ενοχής τους. Οι διάλογοι μπορεί να μην είναι σταθεροί σε ποιότητα, ωστόσο η πλοκή δίνει τόση τροφή στο μυαλό που σας αναγκάζει να κάνετε τη σχεδόν ιερόσυλη σκέψη ότι βρήκατε το στήριγμά σας για όλες τις φορές που περιμένετε νέο τίτλο Persona.
Η Spike Chunsoft έκανε συνειδητή προσπάθεια να μετατρέψει τη συνταγή σε λίγο πιο “game”. Οι λιγοστοί μηχανισμοί δράσης περιπλέκονται, ίσως περισσότερο από όσο αξίζει τον κόπο, γεγονός που φαίνεται κατά τη διάρκεια της δίκης. Η παραλλαγή της κρεμάλας γίνεται πιο απαιτητική σε αντανακλαστικά, ο παίκτης πυροβολεί μεν με την αλήθεια σαθρά επιχειρήματα, αλλά ενισχύει πλέον όσα μπορούν να σταθούν, ενώ έρχεται ώρα να κόψει κάποια άλλα, προσπαθώντας να αποφύγει τα σωστά. Όλα με…ευαισθησία που θυμίζει Fruit Ninja. Ένα ακόμη mini game που ζητά από τον παίκτη να απαντά σωστά σε ερωτήματα αποφεύγοντας εμπόδια σε…αγώνα, είναι μάλλον βασανιστήριο με στόχο να δοκιμαστεί η προσοχή του παίκτη και να ξεχαστεί το πόσο παθητικές είναι οι ρίζες κάθε visual novel. Αλλού οι παρεμβάσεις είναι αποσυμφορητικές. Υπάρχει δυνατότητα για fast travel, αλλά η πεζοπορία ανταμείβεται. Το ίδιο και η ανάπτυξη σχέσεων με άλλους χαρακτήρες όπως και η φροντίδα εικονικού pet, κατά τα πρότυπα του Tamagotchi φυσικά.
Οι διάφοροι μηχανισμοί του είδους αποτελούν απλό αντιπερισπασμό και ποτέ δεν αγγίζουν την παντοδυναμία της πλοκής, άρα στον Danganronpa θα βρείτε έναν τίτλο που το επίπεδο δυσκολίας, όσο και αν αλλάξει, δεν αλλοιώνει την ουσία. Αν κάτι πάει στραβά είναι ο ρυθμός στο πρώτο μισό της ιστορίας. Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα βελτιώνονται εντυπωσιακά, ενώ η κορύφωση, πολύ απλά, δεν θα σας επιτρέψει να ξεχάσετε ποτέ τον τίτλο. Ειδικά δε αν έχετε παίξει και τον προκάτοχό του, αφού η σχετική εμπειρία είναι απαραίτητη για την ολοκληρωμένη απόλαυση κάθε μετάπτωσης μεταξύ ελπίδας και απελπισίας. Ευκαιρία να διορθώσετε το λάθος που κάνατε λοιπόν αν αγνοήσατε το πρώτο Danganronpa.
Η δεύτερη εξόρμηση του Monokuma λοιπόν είναι λίγο πιο ανισόρροπη, προσπαθεί να μοιάσει περισσότερο με “κανονικό” videogame με αμφίβολα αποτελέσματα, αλλά, χωρίς το πλεονέκτημα του πρότερου αιφνιδιασμού καταφέρνει να συγκλονίσει ακόμη περισσότερο σεναριακά. Και απαιτεί μια θέση στη συλλογή σας.
