Όσοι πήραν στα χέρια τους το Super Mario 3D World, εκτός από τις γατίσιες εξορμήσεις του αγαπημένου υδραυλικού, σίγουρα θα λάτρεψαν και μερικά επίπεδα στα οποία έπερναν τον έλεγχο του βραδυκίνητου Captain Toad και προσπαθούσαν να ανακαλύψουν θησαυρούς και μερικά αρκετά δυσεύρετα πράσινα αστέρια.
Το Captain Toad Treasure Tracker είναι ακριβώς αυτό. Μία ιδέα που είδαμε να υλοποιείται σε μερικά επίπεδα του 3D World η οποία απέκτησε το δικαίωμα να αποτελέσει αυτούσια εμπειρία gaming. Ένα spin-off αλλιώς. Στο δικό μας hands-on είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε τρία επίπεδα του τίτλου, υποθέτουμε ενδεικτικά του τί μπορεί να προσφέρει από άποψη gameplay και ποικιλίας. Και όταν μιλάμε για Nintendo αυτά ίσως και να είναι τα πιο σίγουρα χαρτιά στους τίτλους της.
Το πρώτο επίπεδο μάλλον αποτελεί τη βασική συνταγή του παιχνιδιού. Ένας σχετικά μικρός τρισδιάστατος χώρος τον οποίο μπορείτε να αντικρίσετε από κάθε γωνία απλά περιστρέφοντας την κάμερα μέσω του Gamepad, και στον οποίο πρέπει να ξεθάψετε κάθε θησαυρό με σκοπό να συνεχίσετε στο επόμενο επίπεδο.
Ο χειρισμός διατηρεί εκείνη την πατροπαράδοτη απλότητα κατά την οποία ο οποιοσδήποτε μπορεί ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε σημείο να πιάσει τον τίτλο και να παίξει χωρίς πολλές επεξηγήσεις. Ο Captain Toad πρέπει να σηκώσει ραπανάκια, να σκάψει, να κοιτάξει σε κρυφές γωνιές, να αλλάξει θέσεις σε εμπόδια αγγίζοντας την οθόνη αφής και να λύσει αρκετούς γρίφους για να φτάσει στο τέλος του κάθε επιπέδου. Προφανώς και όλα αυτά στη φιλοσοφία της Nintendo, κατά την οποία οι πιο απαιτητικοί γρίφοι δεν εμποδίζουν την πρόοδο του παιχνιδιού αλλά μένουν εκεί μονάχα για αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν για το πιο υψηλό score.
Το επόμενο επίπεδο ήταν ένα μίνι roller-coaster. Εκεί η προοπτική αλλάζει σε πρώτο πρόσωπο και ο παίκτης πρέπει να χτυπήσει διάφορα αντικείμενα για να ανεβάσει το score του και να περάσει το επίπεδο. Εδώ η προοπτική μπολιάζεται λίγο με κάποιους μηχανισμούς FPS και επικαλείται αρκετά και τα αντανακλαστικά του παίκτη που πρέπει να σημαδέψει κινούμενους στόχους ή και εμπόδια για να βρει όλους τους γυαλιστερούς θησαυρούς.
Το τρίτο και τελευταίο επίπεδο ήταν κάτι σαν boss fight σε ένα κυλινδρικό επίπεδο, στο κέντρο του οποίου βρισκόταν ένας δράκος. Ο καπετάνιος Toad σε αυτό το σημείο χρησιμοποιεί κάθε δυνατό τρόπο για να αποφύγει τη φλογερή ανάσα του δράκου μέχρι να φτάσει στο ψηλότερο σημείο του επιπέδου. Και φυσικά για να το πετύχει αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε χιλιοστό κάλυψης, να δημιουργήσει επιπλέον κάλυψη τραβώντας κομμάτια του επιπέδου και φυσικά το κυριότερο όλων, timing. Και επειδή μιλάμε για έναν αργό, φορτωμένο από εξοπλισμούς Toad, ο συγχρονισμός αποκτά άλλο νόημα στον τίτλο. Σίγουρα τελείως διαφορετικό από κάτι που ενδεχομένως συνηθίσαμε με τους τίτλους Mario.
Εν τέλει η αίσθηση που δίνει περισσότερο ο τίτλος είναι αυτή ενός διαδραστικού puzzle, ενός κύβου του rubik τον οποίο μπορείτε να περιεργαστείτε από κάθε δυνατή γωνία. Και υπάρχει ανά πάσα στιγμή η δυνατότητα να πειραματιστείτε και λίγο περισσότερο με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού με την οθόνη του Gamepad να μονοπωλεί διαρκώς το ενδιαφέρον του παίκτη. Μιλάμε λοιπόν για άλλη μία τυπική εμπειρία της Nintendo. Από εκείνες που μπορείτε να πιάσετε στο αστικό ή στο δρόμο για τη δουλειά ή όσο περιμένετε στο ΙΚΑ. Το κακό είναι πως δεν είναι φορητή.
Ουπς.
