Το Destiny είναι ένα video game που γεννoύσε συνεχώς ερωτήματα, από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του μέχρι την κυκλοφορία του. Θα είναι ένα Halo χωρίς τον Master Chief; Θα είναι απλό FPS ή MMO; Θα τρέχει σε ανάλυση 1080p; Αυτές οι ερωτήσεις είναι μόνο λίγα παραδείγματα από τις πάρα πολλές απορίες που υπήρχαν πριν την κυκλοφορία του. Έτσι, με την σημαντική προϊστορία της Bungie και την βοήθεια της Activision, το Destiny έφτασε σε δυσθεώρητα υψηλά επίπεδα προσμονής, έγινε ένας από τους πιο εμπορικά πετυχημένους τίτλους στην ιστορία και έσπασε κάθε ρεκόρ πωλήσεων για νέα κυκλοφορία και IP. Το μόνο ερώτημα που έμεινε να πλανάται είναι αν τελικά το άξιζε όλο αυτό το Destiny.
Αν δεν εστιάσουμε απλά στα επιμέρους τμήματά του, το Destiny, απλά και ξεκάθαρα, είναι ένας σπουδαίος τίτλος. Το τεράστιο μπάτζετ που διατέθηκε φαίνεται σε κάθε γωνιά του παιχνιδιού και μοιάζει να πετυχαίνει τους στόχους του από την αρχή. Ακριβές, χωρίς περιττές φανφάρες, καλλιεργείται άμεσα η αίσθηση πως πρόκειται για κάτι εντυπωσιακό, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά αυτό δεν ισχύει απόλυτα, καθώς η Bungie προσπαθεί να μπερδέψει πολλά στοιχεία από διαφορετικά είδη σε ένα κάπως απροσδιόριστο μείγμα, με αρκετά τρωτά στοιχεία.
Το μήνυμα πως τελικά επικρατεί η κατάσταση αυτή, έρχεται με την εξέλιξη του σεναρίου. Μετά από μια περίοδο εξωφρενικής ανάπτυξης, στην οποία η ανθρωπότητα με την βοήθεια μιας εξωγήινης κατασκευής, του Traveler, φτάνει να κατοικεί τους υπόλοιπους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, έρχεται η καταστροφή από μια σκοτεινή δύναμη του σύμπαντος. Η ανθρωπότητα μαζεύει τα κομμάτια της και καταφέρνει να χτίσει μια πόλη, υπό την προστασία του Traveler, και αρχίζει να δημιουργεί μια σειρά από φύλακες που χωρίζονται σε Humans, Awoken ή Exo με διαφορετικά χαρακτηριστικά να απαρτίζουν την κάθε κατηγορία. Αυτοί με τη σειρά τους διαχωρίζονται σε επιμέρους κλάσεις, Hunter, Warlock και Titan.
Πρόκειται για εξαιρετική sci-fi πρώτη ύλη που όμως δεν αξιοποιείται σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Ακολουθώντας πεπατημένες οδούς με ανύπαρκτη έμπνευση, το αποτέλεσμα είναι απελπιστικά ρηχό και ανούσιο. Ελάχιστοι χαρακτήρες με προφανές και σημαντικό background, το οποίο δεν μαθαίνουμε ποτέ, αναλογίες και συμβολισμοί που τελικά δεν καταφέρνουν τίποτα και ένα τέλος σχεδόν αποκομμένο από το υπόλοιπο του παιχνιδιού με σαφή αίσθηση πως κάτι έμεινε κενό.
Ίσως το μεγαλύτερο λάθος της Bungie ήταν πως υπερθεμάτισε την ιστορία ενός τίτλου που τελικά είναι σχεδιασμένος για αχαλίνωτο multiplayer. Παρουσίες όπως αυτή του Peter Dinklage, στο ρόλο μιας συσκευής AI, πάνε χαμένες από χέρι, ενώ, παρά την συνεχή δράση, το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από διαρκείς και ατελείωτους πυροβολισμούς. Αντίθετα, το multiplayer προσφέρει αρκετά καλύτερο αποτέλεσμα. Χωρίς να λείπουν οι ατέλειες, το co-op είναι πολύ διασκεδαστικό και με εξαιρετική δυναμική, ενώ το PvP είναι απολαυστικό και κρατά τον παίκτη στην οθόνη για ώρες.
Μπορεί το levelling να μην έχει την ισορροπία που χρειάζεται και ενώ μετά από από τα πρώτα εύκολα level up που γίνονται μετά το πέρας μίας και μόνο μάχης, από ένα σημείο και έπειτα, και εντελώς ξαφνικά, απαιτούνται πολλές μέρες συνεχούς ενασχόλησης και αρκετό κόλλημα μπροστά στην τηλεόραση για να φτάσει ο χαρακτήρας σε ένα πιο ανταγωνιστικό στάδιο. Βέβαια είναι τέτοια η δόμηση των online λειτουργιών που αυτό δεν φαντάζει ως κάτι ουτοπικό. Άλλωστε είναι τόσες πολλές οι εκάστοτε παράπλευρες αποστολές, που ο παίκτης θα έχει συνεχώς κάτι να τον απασχολήσει, με τον κορεσμό να εμφανίζεται μετά από σημαντικό χρονικό διάστημα.
Αυτές οι side missions, παρότι δεν αποτελούν κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, ως ιδέα έχουν ιδανική υλοποίηση. Είτε μόνος του ο παίκτης, είτε με την βοήθεια γνωστών και αγνώστων συμπαικτών, αποτελούν μια εξαιρετικού είδους εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται περισσότερο αντιληπτή και η πρόταση των δημιουργών του παιχνιδιού για έναν “shared” κόσμο. Κύριο ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του κόσμου παίζουν τα public events, που δίνουν την ευκαιρία σε όσους βρίσκονται στο περιβάλλον του παιχνιδιού εκείνη την ώρα να ολοκληρώσουν μια (προαιρετική) αποστολή. Χωρίς να κουράζουν, αποτελούν μια ικανοποιητική παράμετρο στις online δραστηριότητες και είναι αρκετά διασκεδαστικές.
Σε όρους gameplay, η Bungie έχει καταφέρει και έχει βάλει όλη της την τέχνη στους αντίστοιχους τομείς του Destiny. To shooting είναι αψεγάδιαστο, με την αίσθηση των όπλων να έχει αποτυπωθεί ιδανικά στο χειριστήριο. Αυτό που συνιστά τη μεγάλη επιτυχία όμως είναι το γεγονός πως και οι παίκτες που βρίσκονται συνεχώς με το δάχτυλο στη σκανδάλη, αλλά και αυτοί που εστιάζουν σε κάποια τακτική χωρίς να πυροβολούν ακατάπαυστα θα μείνουν εξίσου ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Αν προστεθεί και η έξυπνη και προσαρμοσμένη σε κάθε κίνηση ΑΙ, που ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας θα χρειαστεί να χυθεί πολύς ιδρώτας για να καταβληθεί, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα πραγματικά άρτιο αποτέλεσμα.
Όμως, και ενώ υπάρχει κάποιο (σε καμία περίπτωση επαρκές πάντως) customization, πολλά άλλα στοιχεία που καθορίζουν ένα ατόφιο ΜΜΟ λάμπουν διά της απουσίας τους. Μη ουσιαστικές αλλαγές στο χαρακτήρα, μηδαμινές αναβαθμίσεις και ελάχιστοι τρόποι αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους παίκτες διαβρώνουν την όποια προσπάθεια εισαγωγής μοναδικών σημείων έκφρασης και στοιχείων MMO. Ενώ φαίνεται ότι υπήρχε θέληση από τους δημιουργούς του παιχνιδιού, η υλοποίηση ήταν αρκετά προβληματική και σε ένα βαθμό άστοχη, χωρίς πάντως να επηρεάζει το υπόλοιπο του παιχνιδιού.
Αυτό που δύσκολα θα επηρεαζόταν ούτως ή άλλως ήταν ο εικαστικός τομέας του παιχνιδιού. Η νέα γενιά, μέσω του Destiny, δείχνει τα δόντια της. To πανέμορφο art design, με εικόνες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, καθώς και η πολύ καλή μουσική επένδυση (παρά την φυγή του Ο’Donnell στα μέσα της παραγωγής του παιχνιδιού), σίγουρα το Destiny θέτει τον πήχη σε δύσκολο σημείο για τους επόμενους “ανταγωνιστές” και προετοιμάζει το έδαφος για αυτά που μπορούν να ακολουθήσουν στο μέλλον της βιομηχανίας.
Η τελευταία πρόταση, προσπαθώντας να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, μπορεί κάλλιστα να χαρακτηρίσει και το Destiny, ως συνολική αξία. Κάποιοι περίμεναν περισσότερα, κάποιοι είναι ικανοποιημένοι με αυτό που παρέλαβαν, δύσκολα όμως το Destiny θα απογοητεύσει αυτούς που θα ασχοληθούν μαζί του. Χωρίς να είναι το τέλειο video game, καταφέρνει να πετύχει αυτά που προσπαθεί, ίσως όχι με τον πιο ορθόδοξο, αλλά σίγουρα με πειστικό τρόπο. Όσον αφορά την ερώτηση που τέθηκε στην αρχή, δηλαδή το αν αξίζει όλον τον ντόρο που έγινε, ας την αφήσουμε καλύτερα. Είναι άδικο προς το παιχνίδι, τους δημιουργούς του ακόμη και το κοινό που ασχολήθηκε μαζί του. Παρά τα ελαττώματα του, το Destiny είναι ένας τίτλος που δεν μπορεί να ξεχαστεί εύκολα και αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση για κάθε φίλο των video games.
