Το Tales Of Xillia 2 είπε να μην μας εντυπωσιάσει με το χρόνο κυκλοφορίας του στην Ευρώπη. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι ιαπωνικές κυκλοφορίες με παράδοση στην καθυστερημένη…παράδοση. Δύο σχεδόν χρόνια μετά την κυκλοφορία του στην Ιαπωνία το Tales Of Xillia 2 έρχεται και σε δυτικά εδάφη φέρνοντας τη συνέχεια της ιστορίας του πρώτου τίτλου και μερικές προσθήκες στον κόσμο των Rieze Maxia και Elympios.
Ως άμεση συνέχεια του πρώτου τίτλου μπορείτε να περιμένετε πολλές γνωστές φάτσες, περισσότερες γνωστές τοποθεσίες, ακόμα και γνωστούς εχθρούς και monsters. Υπάρχει όμως και νέος πρωταγωνιστής ο οποίος μιλά σπάνια, διαθέτει το πιο εντυπωσιακό moveset στη μάχη και αλλάζει ουσιαστικά το σύστημα των δύο πρωταγωνιστών του πρώτου τίτλου. Πλέον αντί να επιλέξετε έναν από δύο και να πορευθείτε μαζί του σε όλη την ιστορία, βλέποντας την από λίγο διαφορετική σκοπιά σε κάθε περίπτωση, ο Ludger έχει την πολυτέλεια επιλογής της εξέλιξης της ιστορίας σε αρκετά σημεία του τίτλου, σημαντικά ή μη. Πάντα μιλάμε για δύο διαφορετικές επιλογές και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν μιλάμε για σημαντικές διαφορές μεταξύ των. Μόνο σε ένα σημείο η κάθε επιλογή φέρνει σοβαρές διαφορές, αν και ο τίτλος σας δίνει πάρα πολλές ευκαιρίες για να επιλέξετε το “σωστό”, ακόμα και αν έχετε πάρει το λάθος δρόμο. Και είναι το σημείο που η ιστορία του Tales Of Xillia 2 πραγματικά λάμπει.
Υπάρχουν πάντως ακόμα οι συμπληρωματικοί διάλογοι που μόνο όταν επιλέξετε εσείς θα ξεκινήσουν, φέρνοντας ανάπτυξη χαρακτήρων αλλά και μπόλικο χιούμορ (όπως άλλωστε και τα victory animations μετά από κάθε μάχη). Πάντως η αντίθεση του εντελώς αμίλητου πρωταγωνιστή και των λαλίστατων συντρόφων του αφήνουν μια περίεργη γεύση.
Αποφεύγοντας (όπως πάντα) τα spoilers μπορούμε να πούμε πως η ιστορία του Tales Of Xillia 2 έχει το απαραίτητο ενδιαφέρον, αλλά όχι τον απαραίτητο ρυθμό για να σας κρατήσει. Τα γεγονότα εξελίσσονται πολύ πιο αργά από όσο θα έπρεπε φέρνοντας κούραση στον παίκτη. Όχι πως το πρώτο Tales Of Xillia απέφυγε αυτό το λάθος, αλλά εδώ προσφέρεται και άλλος λόγος για αγανάκτηση. Στην αρχή του τίτλου ο Ludger παίρνει ένα ιδιαίτερα υψηλό δάνειο και πρέπει να το αποπληρώσει σε δόσεις καθόλη τη διάρκεια του τίτλου. Αυτή η διαδικασία καταστρέφει σε σημεία το ρυθμό μιας και πρέπει να είστε συνεπείς με τις δόσεις σας πριν ο τίτλος σάς επιτρέψει να προχωρήσετε το main story. Οπότε θα πρέπει να έχετε το ποσό της δόσης (τουλάχιστον) και κάτι παραπάνω για νέο εξοπλισμό κ.λπ. Αυτό σημαίνει αυτόματα μια από τις αγαπημένες ιαπωνικές συνήθειες: grinding. Επιτηδευμένο και κεκαλυμμένο κάτω από μανδύα εξερεύνησης και μικροαποστολών που, κακά τα ψέματα, δεν έχουν την απαραίτητη ποικιλία για να σας κρατήσουν. Όταν με το καλό γίνει διαθέσιμο το fast travel, θα ανασάνετε αρκετά, αλλά η τράπεζα είναι πάντα παρούσα για να σας κόψει το βήχα.
Βέβαια όλο το προαναφερθέν grinding συνεπάγεται και μάχες. Εδώ το Tales Of Xillia 2 δεν μας αφήνει περιθώρια για παράπονα. Το battle system είναι αυτό που συναντήσατε και στον πρώτο τίτλο (και σε αρκετά ακόμα Tales πριν από αυτόν) με ιδιαίτερη ελευθερία κινήσεων, συμμάχους με εξαιρετική και ρυθμίσιμη συμπεριφορά, είτε πρόκειται για απλή επίθεση, είτε για συνεργασία με τον παίκτη, είτε ακόμη για υποστήριξη αυτού κ.λπ. Δεν χρειάζεται να τους δώσετε πάντα εσείς την εντολή για πιο συγκεκριμένη ενέργεια καθώς ο μηχανισμός σύνδεσης (link) με τον παίκτη ορίζει συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντί σε εσάς και τους εχθρούς. Και δεν θα σας εκθέσουν ποτέ.
Μπορείτε να επιλέξετε, ανά πάσα στιγμή, και να χρησιμοποιήσετε όποιον παίκτη θέλετε εντός μάχης, αν και στο Tales Of Xillia 2 θα καταλήξετε να το κάνετε από ανάγκη. Αυτό γιατί ο Ludger είναι ο μόνος χαρακτήρας που διαθέτει (μέχρι και) 3 διαφορετικά όπλα που αλλάζουν κατά το δοκούν και οδηγούν σε τελείως διαφορετικό moveset άρα σε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά τη χρήση του. Από την άλλη μπορεί να μεταμορφωθεί εντός μάχης σε “super being” κάνοντας θηριώδες damage σε κοινούς εχθρούς και bosses. Για να συμβεί αυτό αρκεί να γεμίσει μια μπάρα όσο εσείς “σερβίρετε” damage στους αντιπάλους σας. Η μπάρα γεμίζει αρκετά γρήγορα κάνοντας το Ludger overpowered σε σημεία. Ακόμα και bosses θα γονατίσουν μετά τη χρήση της.
Τελικώς η συγκεκριμένη προσθήκη (όταν έρθει) κάνει τη μάχη πιο εύκολη από όσο ίσως πρέπει. Ένας λόγος παραπάνω να ρυθμίσετε τη δυσκολία του τίτλου πιο ψηλά από εκεί που στοχεύατε για να υπάρχει πιο ικανοποιητική πρόκληση, να καταφέρετε να απολαύσετε πλήρως το βάθος του battle system και κυρίως του μηχανισμού σύνδεσης με το κάθε μέλος του party σας.
Παραδόξως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το πρώτο Tales Of Xillia. Ο δεύτερος τίτλος της “σειράς” έχει να προσφέρει ουσιαστικά ό,τι και ο πρώτος σε κάθε πιθανό τομέα, φέρνοντας όλα τα καλά και τα άσχημα. Η εμπειρία των δύο τίτλων είναι στην ουσία ταυτόσημη, αν και το Tales Of Xillia 2, με συστήματα όπως αυτό του δανείου, είτε δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, είτε πώς να κάνει αυτό που θέλει, είτε πως να επιβάλλει αυτό που επιθυμεί. Την απάντηση θα την αφήσουμε σε εσάς, μόλις φτάσετε στο σημείο της ιστορίας όπου συνειδητοποιείτε ότι ο μηχανισμός του δανείου δεν είχε καμία ουσιαστική χρησιμότητα, ούτε σε ιστορία ούτε σε gameplay.
Εμείς ελπίζουμε να σπάσει κάποτε η παράδοση της αργής εξέλιξης, αν και μάλλον τσάμπα ελπίζουμε. Όταν ο Ludger προτιμά να στέλνει…ταχυδρομικά γατάκια αντί να πάρει μια σημαντική απόφαση, είμαστε όλοι, λίγο-πολύ, καταδικασμένοι.
