Το καλό με το Assassin’s Creed Unity είναι πως προσπαθεί εξ’ αρχής να μην έχει καμία σχέση με το παρελθόν της σειράς, θέλοντας ουσιαστικά να αποδεσμευθεί από ένα franchise που έχει κουράσει αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι μονάχα η πλήρης απουσία αυθεντικών ιδεών. Είναι και το στάσιμο gameplay και ένας τεχνικός τομέας που δεν έχει δώσει δείγματα σοβαρής βελτίωσης. Με το Unity όμως, που στήθηκε εξ’ αρχής για τη νέα γενιά, με ένα Παρίσι 1:1, τα πράγματα δείχνουν αίφνης φρέσκα. Η αίγλη της λεπτομέρειας στις αλέες της Γαλλικής Επανάστασης είναι από μόνη της μία δήλωση για τη νέα γενιά.
Αυτό εξάλλου κατάφερε να μας υπογραμμίσει το hands-on μας με τον τίτλο. Πρώτο σκέλος της παρουσίασης ήταν το εκτεταμένο σύστημα customization το οποίο πλέον, πέραν της κοσμητικής επίπτωσης, επιφέρει και αλλαγές στο πώς ο παίκτης βιώνει την εμπειρία του AC και ποια όπλα χρησιμοποιεί εις όφελός του. Συμπληρωματικό στο customization είναι και το νεοεισαχθέν skill tree κατά το οποίο ο παίκτης επιλέγει την -τύποις- κλάση του ήρωά του (μεταξύ stealth, agility και strength) και εξελίσσει αναλόγως τις ικανότητες που τον βολεύουν να εκπληρώνει τα “ασσασίνικα” καθήκοντά του.
Σε ένα playthrough ωστόσο, ο παίκτης δεν μπορεί να εξελίξει όλες τις ικανότητες του Arno ταυτόγχρονα, πράγμα που καθιστά ακόμα πιο ζωτική την ύπαρξη του co-op. Ένα στοιχείο εντελώς φρέσκο για τη σειρά και το οποίο κατά τόπους θα αποτελεί -σχεδόν- μονόδρομο για την εκπλήρωση ορισμένων αποστολών. Το ίδιο ίσχυε και για την αποστολή που είχαμε εμείς την ευκαιρία να παίξουμε.
Στόχος των ασασίνων του hands-on μας ήταν η κλοπή ορισμένων πολύτιμων κειμηλίων από τους Templars. Μία εκ των βασικών παραμέτρων της αποστολής ήταν και η πλήρης μυστικότητα η οποία αν δεν τηρούνταν θα στερούσε ένα μεγάλο μέρος της αμοιβής. Και εδώ ήρθε η μεγάλη έκπληξη για τον γράφοντα. Το Unity έχει stealth. Σωστό stealth. Και όλα αυτά τα οφείλει στο νέο animation που έστησε συθέμελα η ομάδα από το Montreal.
Πλέον υπάρχει μηχανισμός κάλυψης και προσκόλλησης σε αντικείμενα στο περιβάλλον, i.e. cover system καθώς και γενικότερα crouching. Ο λόγος που αναφέρονται όλα αυτά με τόσο στοιχειώδη τρόπο είναι κυρίως προϊόν έκπληξης. Ειδικότερα δε, όταν το stealth θυμίζει αρκετά τη σειρά Splinter Cell και τις co-op αποστολές τις οποίες μπορούσε να παίξει ο παίκτης με κάποιο φίλο του. Αντιπερισπασμοί, συγχρονισμένες εκτελέσεις και αλληλοβοήθεια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του co-op του παιχνιδιού. Κάπως έτσι εξάλλου καταφέραμε με τη συνδρομή του ανθρώπου της Ubisoft Montreal να τελειώσουμε το δικό μας demo.
Σε ένα σημείο δε, πήραμε και μία γεύση από τη μάχη του τίτλου. Καλό είναι να ξεχάσετε το counter που ξάπλωνε ολόκληρους λόχους από εχθρούς μέσα σε λίγα λεπτά. Εδώ η μάχη είναι πολύ πιο απαιτητική και σαφώς πιο δύσκολη. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο εξάλλου, το stealth είναι πλέον πιο επιτακτικό από ποτέ. Περισσότεροι από δύο εχθροί ταυτόγχρονα, ειδικότερα στην αρχή του τίτλου, είναι μία μικρή πρόκληση για τον παίκτη. Χωρίς το μαξιλαράκι των counters, ο παίκτης πρέπει να έχει καλή αντίληψη της κινησεολογίας των εχθρών του και να εκμεταλλεύεται τα κενά στην άμυνά τους, δίνοντας επιτέλους ενδιαφέρον στην κίνηση και στην τακτική που θα ακολουθήσει στους δρόμους του Παρισιού.
Τις περισσότερες φορές εξάλλου, η διαφυγή είναι η καλύτερη τακτική. Ποσώς μάλλον, όταν ακόμα και το σύστημα parkour του παιχνιδιού έχει αλλάξει. Τρέχοντας ο Arno, μπορεί είτε να κατευθυνθεί ανοδικά (πατώντας το A) είτε το αντίθετο (πατώντας το B). Αυτό μεταφράζεται αυτόματα σε πολύ πιο γρήγορη πλοήγηση στην πόλη και πολύ πιο ακριβείς μεταφράσεις των εντολών του παίκτη στον τίτλο. Ας προστεθεί σε αυτό και το ασύλληπτης λεπτομέρειας animation και ίσως κάνουμε λόγο για ένα από τα καλύτερα Assassin’s Creed ήδη από το δεύτερο μέρος της σειράς.
