Alien Isolation – Review

Τουλάχιστον η The Creative Assembly έχει κότσια. Ως προς αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Όχι μόνο φεύγει από πιο γνώριμα θέματα και είδη (Total War) για να σχεδιάσει τίτλο First Person στον κόσμο το Alien αλλά φροντίζει ώστε να πρόκειται, καθαρά, για horror adventure. Το ότι η SEGA κατάφερε να δημιουργήσει και hype γύρω από τον τίτλο, παρά το βασανισμένο κατά το παρελθόν franchise, είναι ίσως ένα μικρό και αξιοπρόσεκτο θαύμα. Ειδικά σε μια αγορά που δύσκολα κρατιέται ώστε να μη βάλει φόντο πυρηνικό “μανιτάρι” σε σκηνή απλού φιλιού.

Στο Alien Isolation οι παίκτες ελέγχουν την Amanda Ripley. Έχουν περάσει χρόνια από την τραγωδία του Nostromo, όπως αυτή περιγράφηκε στην πρωτότυπη παραγωγή του Ridley Scott, η Amanda είναι σκληροτράχηλη μηχανικός και παραμένει στο σκοτάδι ως προς το τι συνέβη στη μητέρα της και στο σκάφος στο οποίο εργαζόταν. Η μοίρα την οδηγεί στο διαστημικό σταθμό Sevastopol, τον οποίο συντηρεί η εταιρεία Seegson. Η τελευταία δείχνει να καταρρέει συγκριτικά με το μεγαθήριο Weyland-Yutani (κοινώς, The Company) συνεπώς ο διαστημικός σταθμός είναι στα τελευταία του. Η αποστολή είναι απλή: η παραλαβή του “μαύρου κουτιού” του Nostromo. Δηλαδή η παραλαβή του μοναδικού πράγματος που ίσως ρίξει φως στην υπόθεση που άφησε ορφανή την Amanda.

Εννοείται ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά βέβαια. Κατά την προβληματική άφιξη στη Sevastopol, γίνεται σαφές πως, παρά την έναρξη διαδικασιών εκκένωσης για την προγραμματισμένη διάλυση του σταθμού, συμβαίνει και κάτι άλλο. Και η Amanda το μαθαίνει με τον άσχημο τρόπο. Όπως και τόσα άλλα κατά τη διάρκεια του Alien Isolation. Με έναν ολόκληρο διαστημικό σταθμό να παρακαλά να εξερευνηθεί, η φυσική παρόρμηση του gamer είναι να μη του χαλάσει χατίρι. Όταν όμως μπει στην εξίσωση και το xenomorph, οι κλασικές αυτές συμβάσεις πάνε περίπατο. Δεν έχετε ξαναβρεί τίτλο first person στον οποίο αναγκάζεστε να προχωράτε τόσο συχνά αργά και σκυφτά, πόσο μάλλον να σκέφτεστε αν θα ανοίξετε μια πόρτα ή όχι. Άλλοτε θα σας περιμένει save point και άλλοτε διπλή μασέλα έτοιμη για όλα. Είναι σημαντικό να κινείστε αθόρυβα, αξιοποιώντας την ιδιαίτερη ασφάλεια των αεραγωγών διότι το τέρας έχει πολύ γερό αυτί. Άπαξ και σας εντοπίσει είναι σχεδόν σίγουρο ότι είστε νεκροί. Εκτός αν προλάβετε να τρέξετε σε κάποια καλή κρυψώνα. Αλλά όλα είναι σχετικά.

Το στοιχείο που δίνει πραγματική ταυτότητα στον τίτλο, είναι η οδός που διάλεξε η The Creative Assembly σχετικά με το xenomorph. Ουσιαστικά πρόκειται για αυτόνομη μονάδα, με τη δική της τεχνητή νοημοσύνη που δεν φυλακίζεται από τα λοιπά τεκταινόμενα. Ψάχνει πάντα το επόμενο θύμα και όταν “μυριστεί” κάτι δεν εγκαταλείπει εύκολα. Θα το διαπιστώσετε όταν κρυφτείτε σε ντουλάπα, κάνετε το λάθος να ενεργοποιήσετε τον motion tracker καθώς σας ψάχνει λίγο πιο κει το τέρας, “πιάσει” τον ήχο, ανοίξει ντουλάπα και ύστερα ανοίξει το μυαλό σας. Θα το καταλάβετε και την άλλη φορά που πάλι θα έχετε προλάβει να κρυφτείτε, αλλά το τέρας θα περνά πολύ κοντά από τις γρίλιες. Τότε πρέπει να κρατήσετε αναπνοή (υπάρχει πλήκτρο για την περίσταση) και να γείρετε, όσο γίνεται, εκτός οπτικού πεδίου. Α, και αν παρακρατήσετε την αναπνοή, δεν πνίγεστε. Χάνετε όμως ενέργεια και σιγουρεύετε ότι η επόμενες αναπνοές θα κάνουν ακόμη περισσότερο θόρυβο. Το xenomorph μετακινείται ελεύθερα από περιοχή σε περιοχή, χρησιμοποιεί διάφορα περάσματα ενώ, στον ελεύθερό του χρόνο, μπορεί να διαλύσει και κάποιον άλλο σας εχθρό. Όλα αλλάζουν δυναμικά και παραμένουν ρευστά. Ο τρόμος είναι απτός, συνεχής και εντεινόμενος από άλλους κινδύνους, και, ακόμη περισσότερο, από το sound design. Οι ήχοι ενός παρηκμασμένου διαστημικού σταθμού έχουν τη συνήθεια να δημιουργούν απορίες σχετικά με τα αίτιά τους, με σταθερή την ανησυχία ότι όλο και κάπου έχει βάλει το χεράκι του το τοπικό pet. Η χρήση ακουστικών αξιώσεων ή πολυκάναλου συστήματος ήχου βοηθά εξαιρετικά αφού, τουλάχιστον, δίνει σαφέστερη εικόνα για την προέλευση κάθε ήχου.

Το απρόβλεπτο του τέρατος (καμιά φορά θα δείξει αδιάφορο στο ψάξιμο για να επιστρέψει απότομα, παίζοντας με νεύρα και υπομονή) εξασφαλίζει τους συχνούς θανάτους, ακόμη και αν είστε κολλημένοι στο motion tracker. Άλλωστε το τελευταίο δεν διαχωρίζει μεταξύ ανθρώπων, androids και εξωγήινων. Όλοι, λίγο πολύ, σας έχουν βάλει στο μάτι, αλλά μόνο το xenomorph γνωρίζει από one hit kill. Και πισώπλατα μάλιστα. Οι αμέτρητοι θάνατοι κάνουν κάθε διαδρομή προς το κοντινότερο save point ριψοκίνδυνη και απαραίτητη, ενώ δίνουν την εντύπωση ότι είστε καταδικασμένοι σε trial and error. Το trial and error όμως προϋποθέτει συγκεκριμένο μοτίβο. Αυτό θα το βρείτε μόνο σε ανθρώπους και androids, επί των οποίων έχετε λίγη διαπραγματευτική δύναμη παραπάνω. Ταυτόχρονα αποτελούν τα πιο αδύναμα σημεία του τίτλου, αλλά και του ίδιου του xenomorph.

Το τελευταίο ορίζεται από τον παίκτη στην πράξη. Αυτό σημαίνει πως αν κάνετε το  λάθος να πυροβολήσετε χωρίς να βρίσκεται και πολύ μακριά από την περιοχή σας, ουσιαστικά αντιλαμβάνεται το θόρυβο ως προσωπική πρόσκληση. Όταν πυροβολούν όμως άλλοι προς το μέρος σας, δεν δείχνει την ίδια ευαισθησία. Όχι πάντα τουλάχιστον. Σε κάθε περίπτωση οι υπόλοιποι αντίπαλοι δείχνουν ότι προέρχονται από ανάλογα καλή στόφα ως προς την τεχνητή τους νοημοσύνη, με αποτέλεσμα κάθε πιθανή αναμέτρηση να είναι πηγή άγχους και καθόλου σίγουρη υπόθεση. Η απόκτηση και αναβάθμιση διαφόρων εργαλείων και ελαχίστων όπλων στην πορεία διευκολύνει την κατάσταση, αλλά δεν εξαϋλώνει το άγχος. Θυμάστε υποθέτουμε ότι ο δυνατός ήχος είναι κάλεσμα στο Alien Isolation.

Όπως πολλές στιγμές, το σύνολο του campaign θα σας φανεί αιώνας. Παρά την εκπληκτική ατμόσφαιρα, η αίσθηση αυτή δεν είναι πάντα για καλό. Η The Creative Assembly καταλαβαίνει περισσότερο από κάθε άλλον developer μέχρι σήμερα τι σημαίνει “καλό Alien”, αλλά δεν έχει σχηματίσει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα. Μέρος της επιτυχία κάθε “creature feature” προέρχεται από το καστ και την αλληλεπίδραση του πρωταγωνιστή, εδώ παίκτη, με αυτό. Στο Alien Isolation οι λοιποί χαρακτήρες ανήκουν στα χαμηλότερα κλιμάκια των κομπάρσων. Όντας απόντες για ώρες, δεν έχουν καν την ευκαιρία να γίνουν κάτι άλλο. Ωστόσο όταν ανοίγουν το στόμα τους δείχνουν ότι, έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν τα φόντα για να δημιουργήσουν δεσμούς και εντάσεις της προκοπής. Φανταζόμαστε ότι η ομάδα ανάπτυξης αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και, ταυτόχρονα, συνειδητοποιεί τη ίδια της την απειρία σε κάτι τέτοιο. Αποφεύγει τα χειρότερα, δεν γλιτώνει όμως το κενό. Το Survivor Mode που αφήνει τον παίκτη στη μάχη για επιβίωση χωρίς έγνοιες για το σενάριο και τους χαρακτήρες, είναι το πλήρες απόσταγμα του τίτλου, το οποίο θα μπορούσε να πετύχει και από μόνο του, βασιζόμενο στο μοναδικό μείγμα που σε γενικές γραμμές πετυχαίνει να συντηρήσει η The Creative Assembly.

Η απειρία της The Creative Assembly εντοπίζεται και σε άλλα ζητήματα πάντως. Στην έκδοση για PS4 που δοκιμάσαμε, κάθε cut-scene, που έχει εμφανώς καλύτερα μοντέλα σε σχέση με το gameplay, βρίσκεται μεταξύ εντυπωσιακών γραφικών και απογοητευτικού frame rate. Κατά το gameplay το ταβάνι είναι τα 30fps σε 1080p, όχι όμως εγγυημένα. Ο κόσμος είναι μεν λεπτομερής και ψυχρά όμορφος, ωστόσο δεν κινείται σε επίπεδα που να δείχνουν ότι πραγματικά φτάνουν το σύστημα στο όριο των δυνατοτήτων του. Συνεπώς οι αρρυθμίες αυτές δείχνουν κακό optimization, όχι κάποιο άλλο ζήτημα. Αυτό φαίνεται και σε αναπάντεχα σημεία, όπως στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζονται επιλογές για αλληλεπίδραση σε αντικείμενα. Τα hitboxes νομίζουν μερικές φορές πως βρίσκονται σε σύστημα με mouse και απαιτούν ανάλογη ακρίβεια. Ευτυχώς η πλοήγηση δεν έχει τέτοιου είδους προβλήματα, ειδάλλως θα είχαμε δράματα.

Έτσι ή αλλιώς το Alien Isolation είναι μοναδικό. Από save σε save, από θάνατο σε θάνατο, τα μόνα σταθερά είναι το περιστασιακό ανθρώπινο στοιχείο και το ευχάριστα δαιδαλώδες και γεμάτο λόγους για (ευχάριστο) back tracking level design. Το άγνωστο κάθε πιθανής αναμέτρησης είναι η καρδιά της εμπειρίας και κανείς δεν θα στερήσει αυτήν την επιτυχία από την ομάδα της SEGA. Θα το θέλαμε λίγο πιο στιβαρό σε τεχνικό επίπεδο, αλλά κατά τα άλλα μπορούμε να συγχωρήσουμε τις έμφυτες αδυναμίες της The Creative Assembly, ειδικά αν αυτό οδηγήσει σε νέες προσπάθειες, ανάλογης ποιότητας, που να μην ακούν στο όνομα Total War. Φανταζόμαστε ότι και οι ίδιοι οι δημιουργοί διασκέδασαν τη μερική αποχή τους από τα γνωστά. Αν όχι, σίγουρα θα διασκεδάζουν με κάθε ψυχολογική καταστροφή των παικτών. Πόσο μάλλον με τους συνοδευτικούς μορφασμούς.

Version Tested: PS4

Υ.Γ.: Αξίζει μια αναφορά στην υποστήριξη PlayStation Camera για την έκδοση του PS4, αν μη τι άλλο για το αστείο της υπόθεσης. Εφόσον ενεργοποιηθεί υπάρχουν δυο επιλογές. Από τη μία ο τίτλος μπορεί να αναγνωρίζει πότε ο παίκτης γέρνει το κεφάλι του, ώστε να κάνει το ίδιο και η Amanda προκειμένου να έχει καλύτερη ορατότητα σε γωνίες, κάλυψη κ.λπ. Το πιο αστείο βέβαια είναι η αναγνώριση ήχων. Εφόσον τα μικρόφωνα της κάμερας “πιάσουν” ήχους στο χώρο σας, το παιχνίδι (άρα και η AI του τέρατος) τους αντιμετωπίζει σαν να έγιναν in-game. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Χτυπά τηλέφωνο; Θάνατος. Ήρθε η μαμά με την πορτοκαλάδα; Θάνατος. Φωνάξατε κάποιον; Θάνατος. Πέφτει κάτι στο πάτωμα τη στιγμή που είστε σε save station και ελπίζετε να προλάβετε να αποθηκεύσετε; Θάνατος. Δείτε το σαν αφορμή για φάρσα και φροντίστε να βιντεοσκοπείτε.

7