Middle-earth: Shadow Of Mordor – Review

Αν ανησυχούσατε πως το Middle-earth: Shadow Of Mordor μοιάζει με τίτλο Assassin’s Creed, τότε δικαίως ανησυχούσατε. Αν δεν σας είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μοιράζεται περισσότερα με πιο “συγγενικούς” τίτλους όπως η σειρά Batman: Arkham, τότε η τελική κυκλοφορία θα σας πείσει. Θα σας πείσει ακόμη ότι τόσο καιρό είχατε λανθασμένες ανησυχίες. Το Middle-earth: Shadow Of Mordor είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστεί “φαινόμενο”. Δεν προσπαθεί μονάχα να χωρέσει έναν δανεικό από άλλα μέσα κόσμο σε κλασικά πλαίσια game design, αλλά καταφέρνει να πρωτοτυπήσει στην προσπάθειά του να τα καταφέρει.

Ο Talion θανατώνεται μαζί με την οικογένειά του στο ξεκίνημα του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με τα αγαπημένα του πρόσωπα όμως, συνδέεται με Wraith και για αυτό επανέρχεται στον μάταιο κόσμο της Middle-earth. Μόνο που το εν λόγω Wraith είναι ο Celembrobir, το elf που εξαπατήθηκε από τον Sauron ώστε να δημιουργήσει τα δαχτυλίδια που μετέτρεψαν βασιλείς σε υποτελείς του Dark Lord. Και οι δύο έχουν λόγο να αισθάνονται προδομένοι, και οι δύο θέλουν ό,τι χειρότερο για εκείνον που τους έβλαψε. Και θέλουν να το πετύχουν με κάθε τρόπο. Σε αυτήν την απλή ιδέα εντοπίζεται μια βασική διαφορά ως προς τον τόνο που επικρατεί στην ατμόσφαιρα αφού, παρά τον όποιο δισταγμό, ο Talion αποφασίζει ότι είναι προτιμότερο να “ξοδέψει” ένα ακόμη μέρος από την ανθρωπιά του, αν αυτό σημαίνει ότι θα έχει στα χέρια του ακόμη ισχυρότερα εργαλεία για να τα χρησιμοποιήσει ενάντια σε όποιον βρεθεί μπροστά του.

Όντας εκπαιδευμένος Ranger από την Gondor, ο Talion ξέρει να χειρίζεται τον οπλισμό του πολύ καλά. Σπαθί και μαχαίρια είναι τα βασικά του εργαλεία, αλλά το τόξο περνά γρήγορα στον έλεγχο του Wraith με τα βέλη να καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με πολυεργαλεία όσο εξελίσσονται τα πράγματα. Η ίδια η μάχη πάντως όχι απλά βασίζεται αλλά είναι η μάχη που περιμένει κανείς στους τίτλους Batman Arkham, το σύστημα δηλαδή που έφερε στο προσκήνιο πριν από μερικά χρόνια η Rocksteady Studios. Όπως στους τίτλους Batman έτσι και εδώ το skill set εμπλουτίζεται με τον καιρό, με τη διαφορά ότι κινείται όλο και περισσότερο προς το μεταφυσικό. Επιπλέον προστίθεται μπάρα που όταν γεμίζει ύστερα από σειρά επιτυχημένων combos, επιτρέπει τη χρήση συγκεκριμένων κινήσεων για kill με ένα μόνο χτύπημα. Με τα πολλά ο Talion θα μπορεί να διαλύει τα κεφάλια των αντιπάλων του χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια του, απόδειξη ότι το σύστημα μάχης είναι διατεθειμένο να κάνει ό,τι μπορεί για να εντυπωσιάσει. Επιβάλλεται αφού θέλει να σας απασχολήσει για δεκάδες ώρες.

Η μοναδική ανάπαυλα είναι main και side quests που απλώς επιβάλλουν διαφορετική αντιμετώπιση. Ειδικά τα side quests δείχνουν να ορίζονται από τον τρόπο με τον οποίο περιμένουν να τα προσεγγίσει ο παίκτης, δίνοντας προτεραιότητα σε συγκεκριμένη τακτική και όπλο. Αναγκαστικά λοιπόν έρχεται η ώρα του stealth και των αποστάσεων, άρα και το μέρος που θυμίζει αρκετά έντονα Assassin’s Creed, πράγμα που θα καταλάβετε βέβαια και από τα σημεία στα οποία πρέπει να φτάσει πρώτα ο πρωταγωνιστής για να αποκαλυφθεί μεγαλύτερο μέρος του χάρτη. Εδώ παίζει ρόλο και Wraith vision που μπορεί να θυμίζει, ξανά, Assassin’s Creed, αλλά αν το ξανασκεφτείτε, το ότι υποδεικνύει σημεία ενδιαφέροντος κ.λπ., καθώς και ο τρόπος με τον οποίο σημειώνει τους εχθρούς κ.α. θυμίζει πολύ περισσότερο το Detective vision της σειρά Batman Arkham. Αυτού του είδους τα εργαλεία όμως βασιλεύουν και ξεχωρίζουν εκεί μετρά: στο Nemesis System.

Ο κόσμος του τίτλου δεν είναι τόσο μεγάλος όσο ενδεχομένως υπονοεί ο χαρακτηρισμός “open world”. Δεν είναι καν ιδιαίτερα ποικίλος σε καλλιτεχνικό επίπεδο, παρά το γεγονός ότι, όντας χρονικά μεταξύ πρώτης και δεύτερης κινηματογραφικής τριλογίας, αναλαμβάνει να προβάλλει ένα πρόσωπο της Mordor που δεν έχουμε ξαναδεί, δηλαδή μεταξύ του φυσιολογικού και της απόλυτης φθοράς από τις δυνάμεις του Sauron. Το θετικό είναι πως ο ίδιος κόσμος είναι πραγματικά γεμάτος με Orcs και Uruk Hai. Οι αντίπαλοι δεν είναι απλά περιπλανώμενο cannon fodder (εκτός από τις περιπτώσεις…που είναι) αλλά έχουν δομή. Πέραν των απλών “φαντάρων”, θα βρείτε τους Captains που τους ελέγχουν. Πάνω από τους Captains όμως βρίσκονται οι Warchiefs. Ωστόσο η κινητικότητα μεταξύ των επιπέδων αυτών είναι ελεύθερη. Όποιος καταφέρει να σκοτώσει μια φορά τον Talion, προάγεται σε Captain. Αν πρόλαβε να αποκτήσει τα δικά του τραύματα από την αναμέτρηση, επανέρχεται με σημάδια και μεταλλικά καλύμματα στα σημεία του τραυματισμού. Σε όποιο στάδιο της ιεραρχίας και αν ανήκει. Κάθε Captain και Warchief έχει το δικό του όνομα, τα δικά του χαρακτηριστικά και αδυναμίες. Κάποιος φοβάται τη φωτιά, άλλος φοβάται τα ζώα, ένας ακόμη τρέμει το ενδεχόμενο να τον σκοτώσουν την ώρα που δεν το περιμένει οπότε φροντίζει να περιβάλλεται από φρουρούς κ.λπ.

Όποιος επιλέξει απλά να σκοτώνει αδιακρίτως, θα διαπιστώσει ότι τα κενά που δημιουργούνται στο “οργανόγραμμα” καλύπτονται. Για την ακρίβεια, όταν ο Talion πεθαίνει ξανά, αυτή είναι η “ποινή”. Γίνονται αλλαγές στην ιεραρχία, οι αντίπαλοί του ισχυροποιούνται, τον θυμούνται και του τη “φυλάνε”. Στην επόμενη αναμέτρηση θα του θυμίσουν ότι ηττήθηκε, ότι το έβαλε στα πόδια ή απλά θα του μουγκρίσουν. Όλα είναι θέμα διάθεσης υποθέτουμε. Είναι σημαντικό λοιπόν για τον παίκτη να διαλέγει τους στόχους του με προσοχή. Όχι μόνο για να αποφύγει τα απανωτά και υποχρεωτικά cut-scenes όταν βρίσκονται πολλαπλοί σημαίνοντες αντίπαλοι στο ίδιο μέρος (ο καθένας έχει το δικό του ανούσιο, από ένα σημείο και μετά, cut-scene), αλλά επειδή η απόλαυση βρίσκεται αλλού. Οι χαμηλόβαθμοι μπορούν να ανακριθούν και να δώσουν πληροφορίες σχετικά με τους ανωτέρους τους. Έτσι θα μάθετε ποιος είναι ο ιδανικός τύπος ενέδρας, η καλύτερη προσέγγιση για τον μικρότερο δυνατό κίνδυνο. Μετά το μέσο του παιχνιδιού ο Talion αποκτά τη δυνατότητα να φέρνει αντιπάλους με το μέρος του. Αν λοιπόν κάνει ακριβώς αυτό με τους φύλακες ενός Warchief; Αν επιλέξει το δικό του “άνθρωπο” για να τον βοηθήσει ύστερα να ανέβει στην ιεραρχία και να επηρεάζει έμμεσα ακόμη περισσότερους (πρώην) αντιπάλους; Δεν πρόκειται για απλά ερωτήματα όσο για εφικτά ενδεχόμενα χάρη στο σύστημα Nemesis που σχηματίζει τελικά τη μοναδικότητα του Middle-earth: Shadow Of Mordor.

Ευτυχώς διότι η πλοκή κάθε άλλο παρά αφήνει τον παίκτη να ηρεμήσει από τη μάχη τις περισσότερες φορές. Και όσο καλά και αν λειτουργεί ένα σύστημα, αν δεν αλλάζει σχεδόν καθόλου ο ρυθμός για δεκάδες ώρες, η απόλαυση μπορεί να πάει περίπατο. Η ανάπτυξη χαρακτήρων πέραν των πρωταγωνιστών δεν αποτελεί ιδιαίτερη προτεραιότητα, ενώ προς το τέλος το ζύγι χάνεται, το νόημα μπερδεύεται χωρίς λόγο και θυμόμαστε γιατί τα QTE έχουν κυρίως αρνητική φήμη. Η ίδια η περιοχή της Mordor δεν έχει να προσφέρει πολλά πράγματα πέραν όσων προσθέτει τελικά το σύστημα Nemesis. Χωρίς αυτό ο τίτλος της Monolith Productions θα ήταν ένα high fantasy κακέκτυπο του Batman Arkham. Αντί αυτού οδηγεί σε τεχνολογία και ιδέα που θα φανεί απίστευτο να αγνοηθεί από την ίδια τη Warner αλλά και τον ανταγωνισμό της. Ωστόσο δεν παίζουμε το μέλλον, αλλά το παρόν. Άρα το Middle-earth: Shadow Of Mordor είναι μια ευχάριστη εξόρμηση σε φανταστικό κόσμο, μια γεύση από τη διαβρωτική δράση της δύναμης που τόσο λατρεύουν οι gamers αλλά και ματιά στην αξία που μπορεί να έχει ένας πολύ καλός και διαφορετικός μηχανισμός.

Version Tested: PS4