Το θεώρημα/πείραμα του Schrödinger θα το έχετε ακούσει ασφαλώς δεκάδες φορές. Η Κβαντομηχανική ασφαλώς είναι δυσνόητη και ακατάληπτη ακόμα και για τους ίδιους τους φυσικούς που ειδικεύονται στον κλάδο της, αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη γοητεία σε αυτήν την «επιθετική» προς τα αιλουροειδή διατύπωση καθότι παρουσιάζει ίσως κοινωνιολογικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις: αν δεν γνωρίζεις όλες τις παραμέτρους σε ένα ζήτημα, δεν μπορείς να προβλέψεις με ασφάλεια την πιθανή του έκβαση. Όλα τα σενάρια είναι βιώσιμα και επομένως όλα μπορεί να συμβαίνουν και να ισχύουν ταυτόχρονα, μέχρι τουλάχιστον να ρίξεις μια ματιά μέσα στο μαύρο κουτί…
Η παραπάνω πρόταση είναι αβάσιμη για το Raiders of the Lost Quark: οι πρώτες εντυπώσεις είναι επαρκείς για το τι θα ακολουθήσει και καθορίζουν επιτυχημένα το αρνητικό πόρισμα. Το platform της νεοσύστατης Italic Pig είναι ανούσιο, επαναλαμβανόμενο και παρόλο που βρίθει από quarks και λοιπά μικρό-σωματίδια, η εξίσωση δεν του βγαίνει με τίποτε.
Στο παιχνίδι χειριζόμαστε τη γάτα του Schrodinger μέσα στον υπό κατάρρευση ατομικό-ζωολογικό κήπο όπου διατηρούνται τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης όπως την γνωρίζουμε. Φυσικά ο τίτλος παρωδία προδιαθέτει για εντελώς ασόβαρο σενάριο και nerd gags που θα εκτιμηθούν μόνο από φοιτητές φυσικής. Τουλάχιστον οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοπρεπέστατες παρά το μάλλον αδύναμο κείμενο και ανάμεσά τους συναντάμε και τον A.J. Locascio, κατά κόσμο Marty McFly (από το Back to the Future της Telltale), στο ρόλο της νεκροζώντανης γάτας.
Και στο platform κομμάτι όμως συνεχίζονται οι «τρέλες», με το χειρισμό να είναι το λιγότερο ασταθής, το level design κακόγουστο και δαιδαλώδες και ο σχεδιασμός άτολμος και βαρετός.
Ο βασικός μηχανισμός επαφίεται στα quarks, τα στοιχειώδη σωματίδια τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στα επίπεδα και ακολουθούν ευλαβικά τη γάτα σας όταν περνάτε από πάνω τους. Τα quarks είναι χωρισμένα σε τέσσερις κατηγορίες (up, down, top, bottom) που ξεχωρίζουν από το χρώμα και φυσικά από τις ιδιότητες τους. Χρησιμοποιούνται ανά τριάδες και τα επικαλείστε μέσω των directional keys – το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά με το πληκτρολόγιο – σε διάφορους συνδυασμούς που εισάγετε σε πραγματικό χρόνο. Τρία up quarks για παράδειγμα δημιουργούν μια έλικα που προωθεί εναέρια τον ήρωα σε ψηλότερα σημεία/πλατφόρμες, ενώ δύο up και ένα down μας δίνουν ένα projectile που ακινητοποιεί εχθρούς και σπάει τοίχους.
Οι συνολικά δώδεκα συνδυασμοί προσφέρουν μια σχετική ποικιλία που δεν αξιοποιείται όμως πότε πλήρως λόγω του προαναφερθέντος άσχημου level design. Οι περιοχές είναι ανοικτές με την έννοια ότι δεν υπάρχει περιορισμός σε scrolling μιας κατεύθυνσης αλλά αντιθέτως κινήστε ελεύθερα στο χάρτη (σκεφτείτε ένα σύγχρονο Earthworm Jim), κάτι που δεν βοηθά ιδιαίτερα ούτε τον ρυθμό του παιχνιδιού αλλά ούτε και τη δημιουργία ιδιαίτερων προκλήσεων. Παράλληλα με τα quarks, χειρίζεστε ασφαλώς και τη γάτα του Schrodinger μέσω των πλήκτρων WASD, αλλά η αφύσικη ανταπόκριση στις εντολές σας και το άγαρμπο animation δεν σας δίνουν περιθώριά για ουσιαστικό platforming.
Κα στον τεχνικό τομέα όμως ο τίτλος απογοητεύει. Το ότι δείχνει σαν browser flash game θα μπορούσε ίσως να συγχωρεθεί αν υπήρχε μια στοιχειώδης καλλιτεχνική διάθεση. Φαίνεται ότι ο μικρόκοσμος στερείται προσωπικότητας και φαντασίας – στο κομμάτι αυτό θα σας θυμίσει αρκετά την παρουσίαση των υπολοίπων παραγωγών της Team17.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν βρισκόμαστε πια στην δεκαετία του 1990 όπου αρκούσε το gimmick του parallax scrolling και ο ζωόμορφος πρωταγωνιστής για να χαρακτηριστεί ένα platformer επιτυχημένο. Ο μηχανισμός των quarks, a la Magicka, δεν βγήκε στην Italic Pig όπως θα περίμενε, περιπλέκοντας επιπρόσθετα τον ήδη άτσαλο χειρισμό – ίσως το παιχνίδι να δούλευε καλύτερα με swipes σε tablets/smartphones.
Το Schrodinger’s Cat εύκολα μπορείτε να το αποβάλλετε από τον χωροχρόνο σας, χωρίς να χάσετε σπουδαία πράγματα.
Version Tested: Windows
