Ήδη από την ανακοίνωσή του και από τον τρόπο που “έσκασε” στα διεθνή μέσα, το Lords of the Fallen έλαβε μία ιδιαίτερη ταμπέλα ως ο τίτλος που παλεύει να αντιγράψει και να επενδύσει στο κοινό που δημιούργησε η σειρά Dark Souls. Και αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το πρόβλημα περισσότερο έγκειται στο γεγονός πως όποιος προσπαθεί να το περιγράψει ή να το σχολιάσει πέφτει εύκολα στην παγίδα να χρησιμοποιήσει ως σημείο αναφοράς τη σειρά της From Software. Όσο και αν το παλέψαμε και εμείς, όσο και αν προσπαθούσαμε να το φέρνουμε από τις άκρες, χρησιμοποιήσαμε την ίδια καραμέλα όταν ήρθαμε σε επαφή με τον τίτλο με έναν παλιό μας γνώριμο -περήφανοι να τον αποκαλούμε φίλο- από δίπλα.
Ο λόγος για τον Tomasz Gop, τον δημιουργό της αγαπημένης σειράς του γράφοντα (Witcher) ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο creative director του Lords of the Fallen. Kαι μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να έχει ακούσει εκατοντάδες φορές τις λέξεις Dark Souls όταν μιλάει με κάποιον για το παιχνίδι του. Και πάραυτα το αντιμετωπίζει με εκείνη την μειλίχια ψυχραιμία που είναι δείγμα ή ταπεινοφροσύνης ή -δική μας εκτίμηση- σιγουριάς για τη δουλειά του.
Γιατί το Lords of the Fallen (ας ξεκινήσει ο μετρητής για τις αναφορές του Dark Souls στο κείμενο) είναι εκείνος ο τίτλος που αρχικά θα το θυμίσει το Dark Souls, έπειτα θα το κοντράρει σε μηχανισμούς και έπειτα θα κάνει κάποιες αναφορές στους μηχανισμούς του. Σαν να διαβάζει κανείς νουβέλα του Lovecraft και έπειτα να πιάνει King. Και να τους κοντράρει αναμεταξύ τους και να συγκρίνει και να βλέπει όλα εκείνα τα κλεισίματα ματιών που ρίχνει ο ένας στον άλλον.
“Είναι δύσκολο να δώσει κανείς ένα demo του Lords of the Fallen, γι’ αυτό και το δείγμα της Ε3 δεν το υποδέχθηκαν τόσο εγκάρδια οι συνάδελφοί σας” εξομολογήθηκε ήδη από το ξεκίνημα του hands-on μας ο Tomasz. Εδώ όμως τα πράγματα άλλαξαν καθώς μιλάμε για το ξεκίνημα του παιχνιδιού. Μιλάμε για την εισαγωγή στον κόσμο του τίτλου και ίσως και το πρώτο ξεκάθαρο νεύμα της ιδιοσυγκρασίας του. “Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο πως το Lords Of The Fallen είναι ένας τίτλος-πρόκληση αλλά δεν τιμωρεί τόσο αυστηρά τα λάθη του παίκτη”.
Η τιμωρία στο Lords Of The Fallen είναι περισσότερο επιλογή -ή βίτσιο αν θέλετε- και εντοπίζεται ξεκάθαρα στο εύρος των επιλογών του παίκτη. Το σύστημα των checkpoints για παράδειγμα. Είναι πολύ πιο συχνά από του Dark Souls αλλά για εκείνους τους πιο hardcore που θα επιλέγουν κάθε φορά να μην τα χρησιμοποιούν θα υπάρχει ένας πολλαπλασιαστής για το προσλαβανόμενο XP. Ή ένας σωρός από κρυστάλλους διάσπαρτους στην πορεία του παιχνιδιού, οι οποίοι ξεκλειδώνουν αφού ολοκληρώσετε κάποιες κεντρικές αποστολές. Και αποτελούν τόσο λόγο για να επιστρέψετε σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού όσο και αφορμή για να καείτε σε πιο δύσκολες εκδοχές τους. “Το κεντρικό concept που θέλουμε να διατηρήσουμε είναι η προσβασιμότητα στο βασικό περιεχόμενο του παιχνιδιού, για εκείνους όμως, που θέλουν να αποδείξουν την αξία τους, θα υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές” δήλωσε ο κύριος Gop. Αυτό ισχύει και με τα boss fights.
Το πρώτο boss για παράδειγμα που είχαμε την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε, μας δυσκόλεψε. Η μάχη και όλες της οι επαναλήψεις -που μας κράτησαν περίπου μισή ώρα- ήταν η αφορμή για να παρατηρήσουμε την επιφάνεια των μηχανισμών του Lords Of The Fallen. Οι μνήμες του Dark Souls ξύπνησαν με το animation, που εδώ ήταν πιο συμπαγές, λιγότερο “ιαπωνικά” πρόχειρο και σίγουρα κάπως οικεία ρευστό. Η ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης είχε έναν παρόμοιο χαρακτήρα, από τη χρήση των όπλων μέχρι τις επιθέσεις του boss. Το οποίο boss, ανάλογα με την πρόοδο της μάχης (η οποία σηματοδοτούταν από κομμάτια του health bar του), άλλαζε τακτικές και μεθόδους επίθεσης.
Σε κάποια φάση το καταφέραμε και για ανταμοιβή λάβαμε το τεράστιο σπαθί που κράδαινε ο αντίπαλός μας. “Αν είχες καταφέρει να τον νικήσεις χωρίς να σου προκαλέσει damage, θα είχες πάρει μία ακόμα καλύτερη έκδοση του ίδιου σπαθιού”. Και το παιχνίδι βρίθει από τέτοιες προκλήσεις για περισσότερο βετεράνους παίκτες ή απλά για εκείνους που θέλουν να δοκιμάσουν τα όριά τους. Και γενικότερα παίζει μονίμως στις παρυφές του ρίσκου και της ανταμοιβής.
Ένας αντίστοιχος μηχανισμός είναι εκείνος του θανάτου και της ανάκτησης του experience. Στο Dark Souls ο παίκτης πρέπει να επιστρέψει στο σημείο που πέθανε αν θέλει να έχει ελπίδες ανάκτησης του XP του. Στο Lords Of The Fallen υπάρχει ένας μετρητής που το μειώνει όσο ο παίκτης αργεί να το ανακτήσει. Αλλά όταν φτάσει σε εκείνο το σημείο, υπάρχει ένα buff που δίνει πλεονέκτημα στον παίκτη. Έτσι κάποιος θα μπορούσε εσκεμμένα να πεθάνει και να θυσιάσει πόντους από το XP του για να αποκτήσει πλεονέκτημα σε ένα boss fight.
Το Lords Of The Fallen έχει τα φόντα να γίνει κάτι ιδιαίτερο. Το σίγουρο είναι πως έχει το απαιτούμενο βάθος σε επίπεδο μηχανισμών για να κοντράρει προσπάθειες τύπου Dark Souls. Και ο μετρητής τρέχει ακόμα. Και θα τρέχει μέχρι το Lords of the Fallen να αποδείξει την αυτόφωτη αξία του. Λίγες μέρες έμειναν.
