Το Art Of Balance της Shin’en Multimedia μπορεί πλέον να αντιμετωπιστεί ως άλλος συνήθης ύποπτος στα puzzle games. Το είδαμε πρώτα το 2010 για Wii, ήρθε το 2012 για 3DS και φέτος έκανε το πέρασμα στις υψηλές αναλύσεις και το Wii U. Η μόνη διαχρονική σταθερά είναι η Nintendo.
Στο Art Of Balance η κεντρική ιδέα είναι εξαιρετικά απλή. Υπάρχει μια λεκάνη με νερό (μάλλον η πιο όμορφη λεκάνη με νερό που είδατε ποτέ), κάποια σταθερά σημεία, κάποια επιφάνεια που είναι (ή δεν είναι σταθερή) και πάνω σε αυτά πρέπει να τοποθετηθούν “τουβλάκια” με τρόπο τέτοιο ώστε να σταθούν όλα χωρίς να πέσει τίποτα στο νερό ή και έξω από τη λεκάνη. Τα πράγματα ξεκινούν απλά, τα σχήματα των κομματιών είναι ποικίλα και δεν αρκεί μόνο μια καλή ιδέα, αλλά απαιτείται και πλάνο. Μπορεί ο αριθμός και το είδος των κομματιών που έχετε στη διάθεσή σας να είναι γνωστά από την αρχή, αλλά δεν είναι όλα διαθέσιμα άμεσα. Αντιθέτως κάθε φορά που χρησιμοποιείτε ένα από τα 2-3 που προσφέρονται αρχικά, γίνεται διαθέσιμο και το αμέσως επόμενο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός, ένα καλό πλάνο είναι ό,τι πρέπει να για να αποφύγετε, όσο γίνεται, το trial and error. Αργότερα τα πράγματα περιπλέκονται και, κατά συνέπεια, καταλήγουν ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Θα βρείτε γυάλινα κομμάτια που σπάνε αν στερεώσετε κάτι άλλο πάνω τους. Άλλα κομμάτια αντέχουν λίγο περισσότερο αφού διαλύονται αν νιώσουν το βάρος τριών διαφορετικών κομματιών. Το πιο παράξενο όλων; Τα κομμάτια που μόλις τοποθετηθούν αντιστρέφουν τη βαρύτητα. Δοκιμάστε να σχηματίσετε αλλά και να στερεώσετε οτιδήποτε χρησιμοποιώντας, υποχρεωτικά, τρία τέτοια κομμάτια και θα δείτε ότι πρέπει να “ανοίξει” αρκετά η σκέψη σας.
Το Arcade Mode θα σας απασχολήσει για 5-8 ώρες φανταζόμαστε, ανάλογα με το επίπεδο του καθενός. Δεν είναι καν ανάγκη να παίξει κάποιος μόνος αφού επιτρέπεται η συμμετοχή πολλαπλών παικτών. Όταν τελειώσουν τα 200 και πλέον επίπεδα του Arcade Mode, μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας στο Endurance Mode. Εδώ τα επίπεδα είναι συνεχόμενα αλλά μπορείτε να χάσετε μόνο τρεις φορές (όχι άπειρες όπως στο Arcade). Και όπου φτάσετε. Μένουν δύο καθαρά multiplayer modes. Στο ένα δύο πλευρές πρέπει να πετύχουν το αυτονόητο στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Ο πιο γρήγορος κερδίζει. Μπορεί αυτό το mode να υποστηρίζει online αλλά και local multiplayer αλλά το δεύτερο mode μένει σε τοπικό επίπεδο. Ακούγεται κακό αλλά στην πράξη δεν είναι μιας και η online δραστηριότητα είναι κάπως ισχνή. Σε κάθε περίπτωση, στο τελευταίο mode, συμμετέχουν έως πέντε παίκτες. Ο καθένας με τη σειρά του τοποθετεί ένα κομμάτι στον “πύργο”. Ο στόχος δεν είναι ο μεγαλύτερος πύργος, αλλά να είναι άλλος εκείνος που θα τον ρίξει με τη δική του κίνηση, το δικό του κομμάτι. Άρα ο καθένας πρέπει να φροντίσει ώστε να μη φέρει ο ίδιος την καταστροφή, αλλά να τοποθετήσει έτσι το κομμάτι του ώστε να κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια του επόμενου. Αν χωριστούν οι παίκτες σε “πλευρές”, αν απλά όλοι βάλουν στο μάτι έναν παίκτη, ευχόμαστε υπομονή, καλή τύχη και χιούμορ.
Πώς και δεν αναφέρθηκε καθόλου ο χειρισμός μέχρι τώρα; Ο χειρισμός απαιτεί…ανάλυση. Στο Art Of Balance μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη γραφίδα και το GamePad ή Wii remotes, όπως ακριβώς και στην πρωτότυπη έκδοση. Η ακριβέστερη επιλογή είναι η γραφίδα βέβαια και διατηρεί αυτήν τη διάκριση για τους μισούς περίπου κόσμους από τους 8 που θα σας απασχολήσουν αρχικά στο arcade mode. Όταν τα πράγματα περιπλέκονται αρκετά και τα εγχειρήματα δυσκολεύουν, έρχονται ώρες που η απόκριση της οθόνης αφής απογοητεύει. Θα δείτε ένα κομμάτι που μεταφέρετε να πέφτει στο μέσο της διαδρομής επειδή δεν διατηρήσατε την ίδια πίεση στο άγγιγμα σε όλη τη διάρκεια της μετακίνησης. Αυτό θα το πάθετε πιο εύκολα όταν φτάνετε στα άκρα της οθόνης, αλλά που και που συμβαίνει και σε πιο κεντρικά σημεία.
Αλλά δεν είναι ο χειρισμός το πρόβλημα, όχι όσο η φυσική. Η αναπαράσταση της βαρύτητας, η αξιοποίηση του εκάστοτε κέντρου βάρους λειτουργεί αρκετά καλά σε πολλά σενάρια, όχι όμως όταν τα πράγματα ζορίζουν. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί χρώμα για να δείξει ότι δεν μπορείτε να τοποθετήσετε κάπου ένα κομμάτι διότι “μπαίνει” σε κάποια επιφάνεια. Αν όμως προσπαθήσετε να το φέρετε πολύ κοντά σε ένα άλλο, με ελάχιστο κενό, θα δείτε τα δύο κομμάτια να αντιδρούν σαν να ήρθαν σε επαφή. Το πάθαμε μερικές φορές και σε πιο ακραίες περιπτώσεις όπου το κενό μεταξύ δύο κομματιών ήταν πασιφανές. Στήσαμε δυο κομμάτια “ένα δάχτυλο” μακριά το ένα από το άλλο, έμειναν ακίνητα για λίγο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άρχισαν να κινούνται σαν να ήρθαν σε επαφή κατά την τοποθέτησή τους. Τέτοιου είδους “φανταστικές” συγκρούσεις σημαίνουν ότι αρκετές καταρρεύσεις παύουν να συνδέονται λογικά με τις κινήσεις του παίκτη, κάτι που θα θέλαμε όλοι να αποφεύγουμε. Ειδικά όταν μόλις βάλαμε το τελευταίο κομμάτι και περιμένουμε να περάσουν τρία δευτερόλεπτα (που φαντάζουν αιωνιότητα) σχετικής σταθερότητας για να εξασφαλιστεί η επιτυχία.
Η ιδέα είναι πάρα πολύ καλή, το gameplay “κολλητικό”, ο ομαδικός…αγώνας απολαυστικός, αλλά όταν η φυσική μετατρέπεται σε…μεταφυσική, χάνεται το σημαντικότερο: η αίσθηση ότι κάθε αποτυχία είναι ευθύνη του παίκτη. Αλλά τέτοια λεκάνη με νερό δεν έχετε ξαναδεί.
Version Tested: Wii U
