Assassin’s Creed: Unity – Review

Το Assassin’s Creed Unity είναι ερωτευμένο με τον εαυτό του. Πιστεύει ότι εφόσον οι βασικοί μηχανισμοί του πρώτου και του δεύτερου μέρους της σειράς διατηρούνται, όλα θα πάνε καλά. Και πως καθετί άλλο χωρά. Για την ακρίβεια…η Ubisoft έφτασε στο σημείο του πραγματικού blockbuster, που, εξ ορισμού σχεδόν, λυγίζει υπό το ίδιο του το βάρος.

Το Assassin’s Creed Unity λαμβάνει χώρα κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, με τον πρωταγωνιστή, Arno Dorian, να σημαδεύεται από δραματικά γεγονότα, να καταλήγει στην αδελφότητα των Assassins, όντας σταθερός στην ανικανότητά του να κατανοήσει τα περί της δικής του παράταξης και των Templars. Δεν φταίει και τόσο εδώ που τα λέμε. Η Ubisoft αρκείται στο σκελετό της βασικής διαμάχης και καταφέρνει, παρά τις καταβολές τις εταιρείας, να αντιμετωπίσει τη Γαλλική Επανάσταση, μια εξαιρετικά σημαντική χρονική περίοδο, με την ίδια αδιαφορία που φαίνεται πως τρέφει για τη φεουδαρχική Ιαπωνία. Χαρακτήρες όπως Marquis De Sade, Napoleon Bonaparte και άλλοι δεν αναγάγονται ποτέ σε Leonardo Da Vinci, αλλά μένουν πάντα κομπάρσοι με θεωρητικό μόνο ενδιαφέρον.

Ο νέος τίτλος προχωρά σε μικρού εύρους παρεμβάσεις στην κλασική φόρμουλα. Προσθέτει μερικές ενδιαφέρουσες αποστολές που σχετίζονται με διαλεύκανση εγκλημάτων, κατά τις οποίες θα χρειαστεί να μιλήσετε με υπόπτους και να επιλέξετε τελικά ποιος θα κατηγορηθεί. Φέτος ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να αγοράζει, κομμάτι-κομμάτι, τον εξοπλισμό του, προσέχοντας πάντα τα στατιστικά τους, αλλά και την αξία τους. Πέραν του ψυχολογικού του θέματος, η κίνηση αυτή είναι ανούσια αφού κατά τη διάρκεια του campaign αποκτώνται αρκετά καλά “κομμάτια”. Βέβαια ο σκοπός είναι άλλος. Θα παρατηρήσετε ότι εδώ παρέχεται η δυνατότητα αγορά points, με πραγματικό χρήμα, για αγορά αλλά και αναβάθμιση εξοπλισμού. Δεν είναι παράξενο που, βλέποντας τις διάφορες τιμές, εκείνος που δεν θέλει να ξοδέψει περισσότερα, ούτε που μπορεί να φανταστεί μέχρι πότε πρέπει να κάνει grind για να αποκτήσει τον ιδανικό εξοπλισμό. Ο οποίος μάλιστα απλά…δεν φαίνεται αν φορέσετε κάποιο Master Assassin outfit. Υποτίθεται ότι κρατάτε τα αντικείμενα και τα στατιστικά, απλά αυτό που βλέπετε δεν έχει καμία σχέση. Θέλετε κι άλλες προσθήκες; Όταν παρατηρήσετε και ξεπεράσετε τα νέα animation που κάνουν την προσπέλαση στο Παρίσι λίγο πιο εντυπωσιακή, θα βρείτε σεντούκια που δεν μπορείτε να ανοίξετε χωρίς να ολοκληρώσετε αποστολές στο επίσημο companion app, άρα η τελειομανία απαιτεί smartphone και tablet. Και στην εφαρμογή υπάρχουν μικροσυναλλαγές βέβαια, οπότε προτείνουμε να μείνετε σε αυτό που κάνει καλύτερα, δηλαδή στη απεικόνιση του χάρτη του παιχνιδιού με τα στοιχεία να ανανεώνονται σε πραγματικό χρόνο. Αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείτε ότι υπάρχουν τόσα, μα τόσα ανούσια πράγματα που αποζητούν την προσοχή σας που ο τίτλος της Ubisoft φαντάζει υπολογιστής γεμάτος bloatware. Μαζέψτε εφημερίδες με ιστορικά στοιχεία και τρίχρωμα σημαιάκια. Έχετε συνέχεια το νου σας στο δρόμο για μια χούφτα από επαναλαμβανόμενα γεγονότα που αποφέρουν, τελικά, χρήμα και λοιπές αναβαθμίσεις. Θα κυνηγάτε κλέφτες για να διαπιστώσετε ότι το tackle είναι ο πιο αναποτελεσματικός μηχανισμός σε όλο το παιχνίδι, θα σφάζετε ασφαλίτες που παρενοχλούν πολίτες. Φυσικά υπάρχουν co-op missions, όχι επειδή ο χειρισμός και επικοινωνία το επιτρέπουν αλλά επειδή το επιτάσσει η μόδα. Τα περιβόητα time anomalies, που στέλνουν τον Arno σε εκδοχές της Πόλης του Φωτός σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, πραγματικά, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα από κάποιες αποστολές για την τιμή των όπλων και των leaderboards.

Ο χειρισμός με τη σειρά του, όπως και οι μηχανισμοί του platforming δείχνουν την ηλικία τους. Με την αρχιτεκτονική στο Παρίσι πιο λεπτεπίλεπτη και λεπτομερής, ο Arno μπορεί να πιαστεί σχεδόν από οπουδήποτε. Για την ακρίβεια θα πιάνεται ακόμη και όταν είναι θέμα ζωής και θανάτου το να τρέξει ευθεία. Δεν πρόκειται για νέο ζήτημα φυσικά, αλλά για μια σταθερή κατάσταση που, λόγω περιστάσεων, κάνει πιο έντονη την παρουσία της αυτή τη φορά. Και δείχνει, φυσικά, ότι εξακολουθεί να αναζητείται design “νέας γενιάς”. Αν το τελευταίο θέμα είναι κάτι στο οποίο έχετε συνηθίσει, τότε τα προηγούμενα είναι πράγμα που μπορείτε απλά να αγνοήσετε. Ακόμη κι έτσι θα ασχοληθείτε γύρω στις 20 ώρες με το campaign. Αν αγνοήσετε σχεδόν καθετί άλλο που εμφανίζεται μπροστά σας, στον τερματισμό, θα είστε γύρω στο 30% ολοκλήρωσης. Όλα τα υπόλοιπα, πολύ απλά, είναι συμπληρωματικά.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν κρύβεται. Η Ubisoft λέει ότι το Assassin’s Creed Unity τρέχει σε 900p30 σε Xbox One και PS4. Στην έκδοση για PS4 τουλάχιστον, αυτό θεωρείται το “καλό ενδεχόμενο”. Το frame rate δεν είναι απλά ασταθές αλλά καταφέρνει να πέφτει και κάτω από τα 20 καρέ το δευτερόλεπτο, πολλές φορές σε αδιανόητες συνθήκες, όπως στον απλό περίπατο σε διάδρομο κάστρου. Όταν δε είστε έξω μαζί με τα εκπληκτικά σε όγκο πλήθη του Παρισιού, δεν είναι να αναρωτιέται κανείς. Ωστόσο απορούμε με την επιλογή της Ubisoft να θεωρήσει αποδεκτό αυτό το τελικό αποτέλεσμα που είναι σίγουρα το χειρότερο που έχει δει ποτέ στη σειρά. Θα μπορούσε να είχε θυσιάσει κάποια πράγματα προκειμένου η απόδοση να είναι έστω και λίγο σταθερότερη. Αφήνοντας την κίνηση στην άκρη, βλέποντας τον τεχνικό αποτέλεσμα ως κάτι στατικό, η δουλειά που έκανε η Ubisoft είναι εκπληκτική. Το perfomance capture φέρνει άλλη αίσθηση στην απόδοση των ηθοποιών, οι shaders σάς αφήνουν να διακρίνετε ακόμη και διαφορετικά είδη υφασμάτων, ενώ μαλλιά, φαρδιά μανίκια, παλτά και κορδέλες εντυπωσιάζουν με τις αντιδράσεις τους στον εικονικό “αέρα”. Δεν λείπουν glitches και bugs (που δεν εξαφανίστηκαν με το πρώτο patch), επομένως ετοιμαστείτε για ωραίες στιγμές. Vantage points επιμένουν ότι δεν θέλετε να κάνετε leap of faith αλλά συγχρονισμό, κάποιος ανόητος στέκεται σε ανοιχτό παράθυρο και μπλοκάρει τη διαφυγή που είχατε προγραμματίσει, θα πέσετε περιμένοντας να νιώσετε πλακόστρωτο αλλά θα βρεθείτε στην άβυσσο (μας έτυχε μια φορά και ήταν πολύ αστείο αφού, κάποια στιγμή, ο Arno σταμάτησε να πέφτει και έβαλε…όπισθεν), ενώ ηχητικά εφέ θα ξεχαστούν για μερικά δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα να μην είστε σίγουροι αν βρίσκετε στόχο εσείς ή κάποιος άλλος κατά τη διάρκεια της μάχης. Όταν η υπέρμετρη φιλοδοξία ποτίζει το design, κάτι τέτοια είναι και αναμενόμενα.

Ορισμένα assassinations ξεχωρίζουν όμως και θυμίζουν τι βρίσκεται στην καρδιά της σειράς. Ο παίκτης έχει εναλλακτικές διόδους, μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους με αντάλλαγμα τη βοήθειά του κατά την κρίσιμη στιγμή ή να αποφύγει τη μάχη και να καταφύγει στο κοντινότερο δηλητήριο. Σε άλλα σημεία μπορεί να παρακολουθήσει τους στόχους ώστε να βρει το κατάλληλο άνοιγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει και η μάχη. Το σύστημα μάχης είναι διαφορετικό αυτή τη φορά. Τα counters ζουν και βασιλεύουν αλλά δεν οδηγούν σε one hit kills. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα περισσότερα εντυπωσιακά animation αλλά όχι σαφή βελτίωση της μάχης. Άλλωστε πόσες φορές είναι λογικό να τρυπηθεί κανείς για να το πάρει απόφαση ότι πέθανε;

Είναι πολύ εύκολο να γραφτούν χιλιάδες λέξεις για το Assassin’s Creed Unity αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ναι, μπορεί να πει κανείς ότι λειτουργεί, έστω και με τεχνικά προβλήματα. Πιο δύσκολα όμως μπορεί να ξεκαθαρίσει κάποιος σε τι έχει μεταμορφωθεί τελικά, πόσο μάλλον γιατί θεωρήθηκε σκόπιμο να παραγεμιστεί με τόση αγγαρεία.

Το πρώτο Assassin’s Creed έδειξε το δρόμο και έβαλε θεμέλια, το Assassin’s Creed II παραμένει το “σωστό” πρόσωπο της σειράς. Από εκεί και πέρα αποχώρησε και ο δημιουργός της σειράς. Το Assassin’s Creed Unity, στεκούμενο δίπλα στους τίτλους που του επέτρεψαν να υπάρχει, αποδεικνύει ότι προτιμά την πληθωρικότητα από τους καθαρούς στόχους. Ήρθε η ώρα να τραβήξει κάποιος χαλινάρι. It’s the Levantine way.

Version Tested: PS4

6