Η κυκλοφορία του Assassin’s Creed: Unity έφερε στη δημοσιότητα ένα θέμα που χαρακτηρίζει τη βιομηχανία των Videogames εδώ και πολλά χρόνια. Το θέμα αυτό δεν είναι άλλο από τα πολυσυζητημένα εμπάργκο που θέτουν οι εκδότες στα διάφορα μέσα ενημέρωσης, εμποδίζοντάς τα να δημοσιεύσουν την οποιαδήποτε κριτική ενός τίτλου πριν από μια καθορισμένη ημερομηνία και ώρα.
Φυσικά η συζήτηση ξεκίνησε φέρνοντας στο φως την αρνητική διάσταση αυτής της πρακτικής. Πολλοί εκδότες χρησιμοποιούν το εμπάργκο για να “προστατέψουν” το προϊόν τους που ίσως γνωρίζουν ότι δεν είναι και τόσο καλό (να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι στον παραπάνω τίτλο, αλλά γενικά). Ένα review λίγο πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού, μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό για την εμπορική πορεία του και αυτό το γνωρίζουν οι εκδότες. Πολλές φορές, οι ημερομηνίες του εμπάργκο είναι κάπως… περίεργες. Η λήξη του μπορεί να είναι μερικές ώρες μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, κάτι που σίγουρα εγείρει υποψίες. Δείχνει ίσως την προσπάθεια του εκδότη να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί πριν ακουστούν οι όποιες κριτικές. Γενικότερα, όσο πιο κοντά είναι η “απαγόρευση” στην κυκλοφορία του τίτλου, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι υποψίες για την ποιότητά του. Δεν είναι κανόνας, αλλά πολλές φορές ισχύει σαν τέτοιος.
Εννοείται ότι τα εμπάργκο είναι υποχρεωτικά για το όποιο μέσο, καθώς διασφαλίζουν μια καλή συνεργασία με τον εκάστοτε εκδότη και επιτρέπουν στο πρώτο να έχει στη διάθεσή του το απαραίτητο υλικό για να κάνει την κριτική του. Φυσικά και η έναρξη αυτής της πρακτικής έγινε με τις καλύτερες προθέσεις: Για να μην υπάρχει ο ανόητος ανταγωνισμός του “εγώ το δημοσίευσα πρώτος” και να μπορούν οι δημοσιογράφοι να κάνουν σωστά τη δουλειά τους χωρίς το περίσσιο άγχος της πρωτιάς, το οποίο οδηγούσε κατά το παρελθόν στη δημοσίευση βιαστικών κειμένων χωρίς την ολοκλήρωση του όποιου τίτλου.
Δυστυχώς, όπως και με κάθε παρόμοια πρακτική, οι αγνές προθέσεις δεν αρκούν πάντα, καθώς σίγουρα υπάρχουν εταιρείες που εκμεταλλεύονται την ύπαρξη των εμπάργκο για να δημιουργήσουν ψεύτικες εντυπώσεις.
Για μένα ο τρόπος που επιβάλλονται τέτοιου είδους απαγορεύσεις δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος. Ναι, πρέπει να υπάρχει ένας έλεγχος, αλλά αν το εμπάργκο λήγει την ημέρα της κυκλοφορίας ενός τίτλου ή, ακόμα χειρότερα, λίγο μετά από αυτήν, η ύπαρξή του μειώνει την αξία των κριτικών που στόχο (θεωρητικά) έχουν να πληροφορήσουν τον κόσμο για μια επικείμενη αγορά πριν τη διάθεση του όποιου προϊόντος.
Φυσικά δεν την εξαλείφουν. Ο ενημερωμένος καταναλωτής γνωρίζει πια ότι η αναμονή είναι χρυσός. Το impulse buying ή οι αγορές της πρώτης ημέρας και οι προπαραγγελίες κρύβουν ένα ρίσκο που, δυστυχώς, το υψηλό κόστος των σύγχρονων τίτλων, το κάνει απαγορευτικό.
Την ίδια απαγόρευση επιβάλλει και η ποιότητα των περισσότερων αναμενόμενων (και πλέον διαθέσιμων) τίτλων της νέας γενιάς οι οποίοι δεν στερούνται hype και εντυπωσιασμού, αλλά δεν καταφέρνουν να δικαιολογήσουν κάτι από τα δύο.
Επομένως βρισκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Από τη μία οι εκδότες προσπαθούν να προστατεύσουν την επένδυσή τους και από την άλλη, τα μέσα προσπαθούν να ολοκληρώσουν το στόχο τους, προσφέροντας έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση. Δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή η έγκαιρη ενημέρωση μεταφράζεται σε κριτικές που η δημοσίευσή τους ταυτίζεται με την ημέρα κυκλοφορίας του εκάστοτε τίτλου και αυτό αποτελεί -καλώς ή κακώς- την καλύτερη δυνατή περίπτωση.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς μια τέτοια πρακτική συμβαδίζει με την τάση των προπαραγγελιών και του early access που ανθίζει τα τελευταία χρόνια.
Ίσως μας το εξηγήσει κάποια στιγμή κάποια από τις εταιρείες έκδοσης.
