Με την ανακοίνωση του Assassin’s Creed: Rogue πολλοί υπέθεταν (μαζί και ο γράφων), ότι πρόκειται για κάποιο spin-off από τη Ubisoft, με μόνο στόχο να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη την εγκατεστημένη βάση εκατομμυρίων μηχανημάτων προηγούμενης γενιάς. Η Ubisoft Sofia από την άλλη είχε άλλη άποψη. Με το Assassin’s Creed: Unity των PlayStation 4, Xbox One και PC να παίζει το ρόλο του blockbuster για φέτος, η ομάδα ανάπτυξης είχε τελείως διαφορετικό στόχο και αυτό ξεκαθαρίζεται ακόμα και από την εισαγωγή του Rogue. Ξεκινώντας από εκεί, τα πάντα θα σας θυμίσουν τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, από τις πρώτες αποστολές στο Βόρειο Ατλαντικό, αλλά και αργότερα μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Quebec. Φυσικά αυτό δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα. Οι developers χρησιμοποιούν έξυπνα μηχανισμούς, τοποθεσίες και assets από τους προηγούμενους τίτλους και τα εκμεταλλεύονται για να μας πουν μια ιστορία, λίγο διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει.
Στο Assassin’s Creed: Rogue, ευτυχώς, δεν θα μυηθείτε για ακόμα μία φορά στην αδελφότητα των Assassins. Αντίθετα, ο Shay Patrick Kormack είναι ήδη Assassin και, απογοητευμένος από μια αλλιώτικη πλευρά αυτών καταλήγει στην αντιπέρα όχθη, των Templars. Οι χαρακτήρες που θα συναντήσετε όσο προχωρά η πλοκή είναι αρκετοί, έχουν δικούς τους σκοπούς και σχέδια, ενώ μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και κάποιοι που γνωρίσατε ήδη στα προηγούμενα δύο παιχνίδια της σειράς. Σε αυτό το κείμενο δεν θα γίνει περαιτέρω αναφορά στα τι και πως, καθώς θεωρούμε την ιστορία το δυνατότερο σημείο του Assassin’s Creed: Rogue και θα ήταν κρίμα να σας χαλάσουμε την οποιαδήποτε έκπληξη. Αυτό που αξίζει να σημειώσουμε είναι ότι θα κρατήσει σίγουρα το ενδιαφέρον σας, αφού έχει στρωτή ροή, εξέλιξη, μεγάλη διάρκεια χωρίς όμως να καθίσταται κουραστική, ενώ προσφέρει και κάποιες απαντήσεις σε ευρύτερα ερωτήματα για τον κόσμο του franchise.
Μια όμορφη ιστορία όμως δεν φέρνει την άνοιξη. Και όσον αφορά τους μηχανισμούς, μπορεί το Assassin’s Creed: Rogue να μην προσθέτει σχεδόν τίποτα καινούριο, διατηρεί όμως μια ισορροπία που κάποιες πιο…κανονικές κυκλοφορίες της σειράς ενδεχομένως να ζήλευαν. Ναι, ο Shay έχει το δικό του πλοίο, το Morrigan, το οποίο, όπως και το Jackdaw του Kenway, επιδέχεται πάσης φύσεως αναβαθμίσεις για να αποκτά αντοχή, πιο ισχυρά κανόνια και τα συναφή. Όμως οι αποστολές σας με αυτό δεν θα ξεπεράσουν σε αριθμό αυτές που καλείστε να εκτελέσετε στην στεριά, με τις τελευταίες να θυμίζουν περισσότερο συνδυασμό των αποστολών που συναντήσαμε στα Assassin’s Creed II και III. Οι ναυμαχίες παραμένουν ίδιες και απαράλλακτες, χρησιμοποιούνται όμως για να προσφέρουν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις υπόλοιπες ασχολίες σας. Στο μεταξύ, οι δραστηριότητές σας παραμένουν πολλές, αφού καλείστε να συγκεντρώσετε fragments από το Animus, διαμάντια, χάρτες θησαυρών των Templars, αλλά και να κυνηγήσετε για να συγκεντρώσετε προμήθειες, ακριβώς όπως και στους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Ξεχωρίσαμε δε ένα – σύντομο – επίπεδο όπου θα σκαρφαλώσετε στο εσωτερικό ενός καθολικού ναού της Λισαβόνας, που μας έκανε να νοσταλγήσουμε τον Ezio και τα ακροβατικά του στη μεσαιωνική Ευρώπη. Το σύστημα μάχης λειτουργεί ακριβώς όπως το θυμάστε, με μόνη προσθήκη αυτή ενός νέου rifle, που σας δίνει τη δυνατότητα να σκοτώνετε από απόσταση χωρίς να γίνεστε αντιληπτοί.
Τρανταχτές διαφορές όμως δεν πρόκειται να συναντήσετε ούτε στον τεχνικό τομέα. Η μηχανή γραφικών AnvilNext έχει δείξει καιρό τώρα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της, μιας και χρησιμοποιείται ουσιαστικά από τον πρώτο τίτλο της σειράς. Παρά το γερασμένο hardware, ο τίτλος, προς τιμήν της ομάδας ανάπτυξης, κατορθώνει στο μεγαλύτερο μέρος του να στέκεται στα 30fps, ακόμα και σε δύσκολα σημεία με αρκετούς χαρακτήρες. Περιστασιακά frame drops υπάρχουν, όμως δεν αλλοιώνουν την εμπειρία, η οποία χαρακτηρίζεται τελικά παρόμοια με αυτή του Black Flag που είδαμε πέρυσι. Οι προσθήκες που έχουν γίνει αφορούν καθαρά και μόνο το setting του παιχνιδιού και θα τις συναντήσετε περισσότερο καθώς θα περιπλανιέστε στο Βόρειο Ατλαντικό, όπου θα ανταμώσετε μικρά ή μεγαλύτερα παγόβουνα, αλλά ακόμα και μικρά θαλάσσια τμήματα καλυμμένα, επιφανειακά, με πάγο.
Εν τέλει διαπιστώνουμε ότι ο μόνος τρόπος να μη σας αρέσει αυτό το Assassin’s Creed, είναι να έχετε κουραστεί από τους προηγούμενους τίτλους. Πρόκειται για την ίδια αίσθηση που αποκομίζετε καθώς ακούτε μια best of συλλογή από το αγαπημένο σας συγκρότημα. Το Rogue διηγείται μια ενδιαφέρουσα και διαφορετική ιστορία και χρησιμοποιεί σωστά την κληρονομιά που άφησε η Ubisoft Montreal, είτε αυτό έχει να κάνει με τον τεχνικό του τομέα είτε με τους μηχανισμούς του gameplay. Το σίγουρο είναι ότι οι κάτοχοι των Xbox 360 και PlayStation 3 έχουν, κατά πάσα πιθανότητα για τελευταία φορά, ένα Assassin’s Creed να τους απασχολήσει για καιρό. Να τους θυμίσει τα καλά στοιχεία της σειράς και να λειτουργήσει, σεναριακά, ως μετάβαση στο Unity αλλά και στα επόμενα μέρη που φανταζόμαστε ότι θα ακολουθήσουν.
Version Tested: PS3
