Λένε ότι η αντιγραφή της δουλειάς ενός άλλου είναι άσχημο πράγμα. Και κατά κανόνα συμφωνούμε. Στην περίπτωση των εσωτερικών ομάδων της Ubisoft Montreal όμως, μπορούμε να διαφωνήσουμε χωρίς τύψεις. Το Far Cry 4, παρότι πατά πάνω στη συνταγή που η Ubisoft θέλει να χρησιμοποιήσει σε οτιδήποτε υπό τον ήλιο, γλιτώνει πάρα πολλά από τα λάθη του Assassin’s Creed Unity.
Στο Far Cry 4 ελέγχετε τον Ajay Ghale, ο οποίος επιστρέφει στην πατρίδα του, το φανταστικό Kyrat, για να σκορπίσει τις στάχτες της μητέρας του βάσει της τελευταίας της επιθυμίας. Γρήγορα μαθαίνει ότι είναι υιός ενός εξ αυτών που οδήγησαν τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον ψυχοπαθή Pagan “Vassilios Kostetsos” Min. Μόλις διαπιστώσετε ότι η τεφροδόχος αντιμετωπίζεται ως απαραίτητο, για συναισθηματικούς λόγους, αξεσουάρ σε μια περιπέτεια που σας βάζει ψηλά στην ιεραρχία των ανταρτών, καθώς οι δύο κεφαλές προσπαθούν να σας κερδίσουν με ιδεολογικά τρικ, καταλαβαίνετε ότι, για άλλη μια φορά σε τίτλο της Ubisoft, το σωστό και ενδιαφέρον θέμα είναι εδώ, η ουσιαστική του ανάπτυξη απουσιάζει. Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, δεν λείπουν και οι, καλώς εννοούμενες, στιγμές διχασμού, καθώς ο παίκτης πρέπει να επιλέξει αν θα εξυπηρετήσει τη μία ή την άλλη πλευρά, εκτελεί την αντίστοιχη αποστολή αποκλείοντας μια άλλη και, κατόπιν εορτής, τα ακούει από την άλλη πλευρά. Με τρόπο μάλιστα που όντως τον κάνει να αμφιβάλλει για την προηγούμενη επιλογή του. Εξ άλλου δεν υπάρχει άνθρωπος ικανός να κερδίσει, πόσο μάλλον να αξίζει, τη συμπάθειά σας, αν και επί εμφυλίου πολέμου είναι φυσιολογικό το φαινόμενο.
Συν τοις άλλοις, όπως κάθε φορά που βρίσκετε το πρώτο εντυπωσιακό τοπίο σε Far Cry, ο κόσμος είναι η καρδιά του παιχνιδιού, η φαντασία σας σενάριο/πλοκή και τα side quests αφορμή για τις πιο παράλογες περιπέτειες. Η Ubisoft έχει μάθει πλέον να γεμίζει, μέχρι σκασμού, το χάρτη με δραστηριότητες και στο Far Cry 4 συμβαίνει ακριβώς αυτό. Θα καταλάβετε στρατόπεδα και φρούρια, θα συνοδεύσετε άτομα, θα σώσετε χωρικούς, θα διακόψετε εκτελέσεις, θα πάτε βόλτα με ελικόπτερο, θα “τους πάτε βόλτα” με ελικόπτερο, θα εξερευνήσετε με γουρούνα, πάντα με τη συντροφιά εκτοξευτή ρουκετών. Α και θα γίνετε λιώμα από ελέφαντες. Όταν δεν “ξεχορταριάζετε” το πεδίο με τόξο καβάλα στη ράχη του.
Όλα αυτά είναι εργαλεία. Θέλετε να καταλάβετε εχθρικές εγκαταστάσεις ήρεμα και ωραία; Στο Far Cry 4 μπορείτε όντως να πάρετε στα σοβαρά το stealth, τόσο λόγω της υπερδραστήριας τεχνητής νοημοσύνης αλλά και της δυνατότητας να μετακινείτε πλέον τα πτώματα που αφήνετε στο διάβα σας, ελέγχοντας έτσι καλύτερα τις πιθανότητες να γίνει αντιληπτή η παρουσία σας. Μήπως είναι καλύτερος ένας αντιπερισπασμός; Ώρα να πετάξετε ένα κομμάτι κρέας προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί και να “καλέσετε” μια τίγρη. Όταν αρχίσει να μασά εχθρική σάρκα, μπορείτε να δημιουργήσετε πύρινο τείχος με μια βόμβα μολότοφ. Έτσι φροντίζετε να μην έχει εύκολο τρόπο να ξεφύγει η τίγρης, άρα να επιμείνει στο γεύμα της και, ταυτόχρονα, την εμποδίζετε να θυμηθεί ότι χωράτε κι εσείς στο στομάχι σας. Αρκεί να μην ξεχαστείτε στη λάθος μεριά τους τείχους.
Πάντως είναι αναμενόμενο να φανεί πιο αδιάφορο το τερέν του φανταστικού κράτους Kyrat, σε σχέση πάντα με τα προηγούμενα παραδείγματα της σειράς, αφού, παρότι εξωτικό, δεν έχει τη στερεοτυπική ομορφιά νησιωτικών περιοχών. Κρύβει όμως εκπλήξεις και προκλήσεις. Η προσπέλαση βουνών είναι πρόκληση αλλά και τρόπος να επιτεθείτε από εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Η αναρρίχηση δεν είναι αστεία υπόθεση, ενώ σε μεγάλο υψόμετρο, η χαμηλή πυκνότητα του αέρα σημαίνει ότι πρέπει να έχετε το νου σας στη φρονιμότερη δυνατή κατανάλωση οξυγόνου. Στο έδαφος, όταν συνειδητοποιείτε πως ο σάκος σας δεν είναι αρκετός, μπορείτε να πάτε για κυνήγι, να γδάρετε ζώα για να φτιάξετε μεγαλύτερο.
Πάντως η πλοήγηση δεν είναι το ίδιο παίδεμα όπως παλιά αφού, εφόσον βγάζει δρόμος στον προορισμός σας και έχετε πρόσβαση σε όχημα, μπορείτε να ενεργοποιήσετε τον αυτόματο πιλότο. Προσοχή όμως γιατί ο τελευταίος διαφωνεί καμιά φορά ως προς τον προορισμό που ορίσατε και μπορεί να πάρει λάθος στροφή στην Αλμπουκέρκη. Επιπλέον, αυτή τη φορά, ο κόσμος δεν ξεμένει από εχθρούς, ούτε και κάνουν όλοι respawn. Αντί αυτού φρούρια και φυλάκια ανακαταλαμβάνονται, διεκδικούνται ξανά και πάλι από την αρχή. Αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείτε ότι η ποικιλία σε παραλλαγές των ίδιων αποστολών δεν είναι αρκετή σε βάθος χρόνου.
Για αυτό υπάρχει το co-op. Με εξαίρεση τις αποστολές του main quest, όλα τα άλλα είναι ανοιχτά για δύο άτομα. Αυτόματα διευρύνονται οι τακτικές που μπορούν να εφαρμοστούν, οι καταστάσεις που μπορούν να δημιουργηθούν με δύο (ανθρώπινους) αστάθμητους παράγοντες στην ίδια εξίσωση ενώ η καλή συνεργασία από μόνη της είναι ενός είδους ανταμοιβή. Όπως και στο campaign, οι ανταμοιβές είναι οριακές αλλά συνεχείς και τελικά ουσιώδεις. Ό,τι κέρδος έχει ο καθένας σε co-op session, δεν ξεχνιέται όταν επιστρέφει σε πιο μοναχικά μονοπάτια.
Όταν στερέψει (ξανά) η φαντασία υπάρχει το multiplayer με τρία modes που βασίζονται στην ίδια βασική αρχή. Οι παίκτες (10 στο σύνολο) χωρίζονται σε δυο ομάδες. Η μία έχει άμεση πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα και οχήματα, ωστόσο η άλλη έχει πρόσβαση σε ελέφαντες, χρησιμοποιεί τόξο για one hit kills και έχει τη δυνατότητα να καλέσει και να αξιοποιήσει άλλα άγρια ζώα. Ενδιαφέρουσα και έντονη η αντιπαράθεση αλλά, κακά τα ψέματα, όταν χάνεται η αίσθηση της εξερεύνησης από το Far Cry, λείπει το πιο βασικό του χαρακτηριστικό.
Σε περίπτωση που αναρωτιέται (χάρη στα καμώματα του Assassin’s Creed Unity), το Far Cry 4 λειτουργεί και “τρέχει” χωρίς προβλήματα. Μάλλον το χρωστάμε στο ότι σχεδιάστηκε ώστε να τρέχει τελικά και σε παλαιότερα συστήματα. Παρά ταύτα το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ακόμη και με τη συνειδητή παραδοχή ότι η προηγούμενη γενιά hardware, όσο να ‘χει, κρατά πίσω τον τεχνικό τομέα.
Για φέτος το Far Cry 4 δεν είναι μόνο καλός πολίτης του franchise, αλλά και καλός εκφραστής της συνταγής της Ubisoft. Πιο καλολαδωμένο από το Assassin’s Creed Unity, πιο ενδιαφέρον από το Watch Dogs, είναι ο τίτλος που κρατά τις ισορροπίες στο φετινό portfolio της κατά βάση γαλλικής εταιρείας και, πιο συγκεκριμένα, του studio στο Montreal. Ακόμη κι έτσι είναι ασφαλές και όχι ιδιαίτερα δημιουργικό βήμα για τη σειρά. Ειδικά τα θέματα που θίγονται στο campaign, θυσιάζονται στην επικράτηση της πολιτικής ορθότητας (της πλάκας). Τουλάχιστον δεν αφήνουμε πίσω τη διασκέδαση. Ούτε τη φαντασίωση για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πάνω σε ελέφαντα.
Version Tested: PS4
