Τα βραβεία τα είδαμε, οι νικητές ανακοινώθηκαν και η ελπίδα χάρηκε. Η σταθερή ελπίδα ότι η βιομηχανία θα σταματήσει να προσποιείται ότι ωριμάζει και πως θα ωριμάσει στα αλήθεια. Στην πράξη, όχι στη θεωρία.
Τα The Game Awards είναι νέος “θεσμός” της βιομηχανίας. Τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία φυσικά. Έρχονται λοιπόν να αντικαταστήσουν τα Spike Video Game Awards του παρελθόντος, αλλά και τα περσινά και ποικιλοτρόπως απαράδεκτα VGX. Πριν δούμε το τελικό αποτέλεσμα αντιμετωπίσαμε το λογότυπο ως κακό οιωνό. Το design είναι πάντα ιδιαίτερα ομιλητικό με γωνίες και βασική αισθητική να δείχνουν πως το ύφος θέλει να τραβήξει την προσοχή του λεγόμενου core gamer, όχι εκείνου του περίεργου που ίσως ενδιαφέρεται για ρίξει μια ματιά στην αφρόκρεμα του gaming για τη χρονιά που πέρασε. Μοναδικός παραγωγός αυτή τη φορά, χωρίς την υποστήριξη κάποιου τηλεοπτικού δικτύου, αλλά με την υποστήριξη μεγάλων publishers, είναι ο Geoff Keighly, η κλασική φυσιογνωμία δηλαδή και των προηγούμενων εκφάνσεων των βραβείων. Μαζί του, ως σύμβουλοι και εκφραστές της ίδιας της βιομηχανίας, βρίσκονται κι άλλες προσωπικότητες. Από τις 10 συμβουλευτικές θέσεις, 7 καταλαμβάνονται από επικεφαλής εταιρειών ή τμημάτων εταιρειών, μία από τον Hideo Kojima και δύο από Valve και Rockstar που δεν δείχνουν να βασίζονται σε κάποιο συγκεκριμένο όνομα. Με λίγα λόγια το ανάλογο της “Ακαδημίας” στη βιομηχανία των games είναι εκείνοι που αποφασίζουν με βάση τους αριθμούς.
Τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα στην περίπτωση των κριτών, αφού όλοι ανήκουν σε αναγνωρίσιμα game media, έστω και αν κάποιοι βρίσκονται στη λίστα και επειδή προέρχονται από μη εξειδικευμένο αλλά κατά τα άλλα αναγνωρίσιμο μέσο (όπως LA Times και Guardian). Βέβαια δεν είχαμε αντιληφθεί ότι εκπρόσωπος του Associated Press θεωρήθηκε απαραίτητος στη σύνθεση των 28. Η σύνθεση αμερικανοκρατείται αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει και χειρότερα ως προς τη σύνθεσης κριτικής επιτροπής σε βραβεία που φιλοδοξούν να έχουν διεθνή χαρακτήρα.
Θυμάστε όμως τον τρόπο με τον οποίο προωθήθηκε η όλη προσπάθεια; Ο ένας και μοναδικός παραγωγός φρόντιζε να μας θυμίσει περισσότερες φορές ότι θα δούμε νέα trailers, ότι ίσως και να πετύχουμε καμιά ανακοίνωση της προκοπής, παρά ότι υπάρχει κάποιου είδους ανταγωνισμός για τα πρωτεία στη μία ή στην άλλην κατηγορία. Μην πείτε ψέματα. Όσοι έκαναν τον κόπο να παρακολουθήσουν την “τελετή”, το έκαναν από περιέργεια για το τι νέο θα δουν, όχι για το αν θα κερδίσει το ένα ή το άλλο βραβείο ο τίτλος που αποφάσισαν να υποστηρίξουν με κάποιον τρόπο. Όση ώρα διαρκούσαν οι διαδικασίες τα game media μετέφεραν τα νέα trailers, όχι την εξέλιξη των βραβεύσεων. Όχι ότι είναι νόημα να πράξουν αλλιώς. Για να πεισθείτε επ’ αυτού, αρκεί να δείτε τις κατηγορίες σε συνδυασμό με τις υποψηφιότητες.
Η πεντάδα των βραβείων που καθορίζονται από το κοινό αποτελεί από μόνη της πρόβλημα. Όχι μόνο επειδή βάζει το κοινό σε μια διαδικασία που υποτίθεται ότι θέλει να ξεχωρίσει και για την αντικειμενικότητα των διαδικασιών, αλλά και επειδή οι πέντε αυτές κατηγορίες είναι από ανούσιες για όλους έως αδιάφορες για τη βιομηχανία.
Το πιο “αναμενόμενο” video game είναι κατάλοιπο του παρελθόντος. Μια δικαιολογία για να αναφερθούν και μερικά games που δεν διατίθενται ακόμη. Ενός είδους επισημοποιημένου hype. Βραβεία και hype δεν πάνε μαζί όμως. eSports Team Of The Year και eSports Player Of The Year; Για κάτι τέτοια δεν έχουμε τα πρωταθλήματα; Η κατηγορία trending gamer έρχεται κατευθείαν από το…πουθενά αφού, ουσιαστικά, αποτελεί αναγνώριση προσωπικότητας και PR. Αν αυτό είναι το ζητούμενο, γιατί δεν βραβεύεται η καλύτερη διαφημιστική καμπάνια για video game; Α, ναι. Για αυτό υπάρχουν βραβεία διαφήμισης. Το καλύτερο όλων; Η κατηγορία “Best Fan Creation”. Από τις πέντε υποψηφιότητες μόλις μία αφορά δημιουργία περιεχομένου για παιχνίδι. Παρότι γίνεται τόσος λόγος για δημιουργικότητα, για user created content και τόσα άλλα, η κατηγορία γέμισε με “Best Zelda Rap Ever” και “Luigi Death Stare” meme.
Αλλά και στις κατηγορίες όπου μόνο η κριτική επιτροπή έχει τον έλεγχο του αποτελέσματος, τα πράγματα είναι αρκετά περίεργα από μόνα τους. Για κάποιο λόγο τα indie games είναι ξεχωριστή κατηγορία ενώ λείπουν από κάθε άλλη σημαίνουσα κατηγορία, πλην της “Best mobile/handheld game”. Κάντε έναν κόπο παραπάνω και αναζητήστε τους τίτλους που ΔΕΝ εμφανίζονται σε κονσόλες σε κάθε κατηγορία. Θα τους βρείτε στην ομάδα των indie games, των “Game For Change” και “Best RPG”. Ε αν δεν υπήρχε εκπρόσωπος (ένας) και στην τελευταία κατηγορία δεν θα τηρούνταν ούτε τα απαραίτητα προσχήματα. Και ας σχολιάσουμε και την κατηγορία “Game For Change”. Είναι γεμάτη από ιδιαίτερους τίτλους όπως το Never Alone, το Left Behind DLC του The Last Of Us και το This War Of Mine. Είναι γεμάτη τίτλους που επιλέχθηκαν επειδή έχουν να πουν κάτι που απλά δεν συναντάται στην πλειοψηφία, στο σωρό των παραγωγών. Και ούτε ένας εξ αυτών δεν βρίσκεται ΚΑΙ μεταξύ των υποψηφίων για το παιχνίδι της χρονιάς. Σε αυτό το παράλογο εντοπίζεται η αστοχία του “θεσμού”, οι φαύλες καταβολές του αλλά, πάνω από όλα, η ανωριμότητα όλων των εμπλεκόμενων.
Δεν είναι αυτά τα βραβεία που αξίζουν τα games. Δεν είναι αυτά τα βραβεία που αξίζουν οι δημιουργοί. Δεν είναι καν τα βραβεία που αξίζουν οι gamers. Είναι ένα ακόμη βήμα για προώθηση, ένα βήμα που στηρίζεται πρώτα στις συμβουλές οικονομολόγων, ύστερα σε κριτικούς και τελευταία (καθόλου ίσως) σε εκείνους που έχουν δείξει πως έχουν προσφέρει. Είναι τα βραβεία που δικαιολογούν την ύπαρξή τους από εκείνους που στηρίζουν, τη στιγμή που χρειαζόμαστε βραβεία που να προσφέρουν κάτι ουσιώδες σε αυτούς που το αξίζουν. Ακόμη και όταν το κοινό τους έχει προσπεράσει.
Δεν είμαστε πλεονέκτες. Κουραζόμαστε όμως να μη βρίσκουμε το αυτονόητο.
