Όταν μια νέα ομάδα ονομάζεται Nosebleed Interactive, ο πρώτος της τίτλος λέγεται The Hungry Horde και καλεί τον παίκτη να μετατρέψει τους πάντες σε ζόμπι, πολλά πράγματα εξηγούνται αυτόματα.
Ο τίτλος του PS Vita, αν μη τι άλλο, έχει προσωπικότητα. Με αισθητική που αποτελεί ευθύ δάνειο από το Minecraft κρατά το κλίμα χιουμοριστικό και πρακτικό. Ξεκινάτε με δυο ζόμπι που μετατρέπουν κάθε αντίπαλο που αγγίζουν σε ισότιμο μέλος της σάπιας οικογένειας. Στην αρχή όλα είναι απλά. Όταν όμως οι άνθρωποι αποφασίσουν ότι ήρθε η ώρα για αστυνομία και στρατό, ο παίκτης δεν αρκεί να κυνηγά τους κοντινότερους οπαδούς, αλλά να βάζει και σε μια σειρά προτεραιότητας εκείνα τα υποψήφια ζόμπι που καλό είναι να σταματήσουν να είναι άνθρωποι πριν προλάβουν να κάνουν ιδιαίτερη ζημιά. Ειδάλλως θα σας πυροβολήσουν, θα ανακόψουν την πορεία της αποσυντιθέμενης ορδής σας με ογκώδη οχήματα κ.α. Βέβαια ακόμη και αν καταλήξετε να περιτριγυρίζεστε μόνο από φρέσκα πτώματα, υπάρχει ένας ακόμη εχθρός: ο χρόνος. Με την ανθρωπότητα να έχει κατανοήσει πως καλό είναι να έχεις και εναλλακτικό σχέδιο, ή έστω έχει παίξει αρκετούς τίτλους Resident Evil, φροντίζει να στείλει τον κόσμο του παιχνιδιού, παρέα με πυρηνική κεφαλή, να κάνει παρέα στο φάντασμα της Raccoon City.
Ο παίκτης δεν είναι ανήμπορος καθώς κυλά αμείλικτα ο χρόνος. Μπορεί να κερδίσει δευτερόλεπτα αφομοιώνοντας περισσότερους ανθρώπους (1,5 δευτερόλεπτο πάει το κεφάλι), φτάνοντας σε checkpoints κ.λπ. Αν ο χρόνος μηδενιστεί, ξεχνάτε την πρόοδό σας και ξεκινάτε από την αρχή (όποιος σκεφτεί roguelike έχουμε να πούμε ότι λάθος URL φόρτωσε στον browser). Η συμμετοχή σε mini games με σημεία εκκίνησης που βρίσκονται διάσπαρτα στα επίπεδα είναι άλλη μια λύση που, τελικά, προσφέρει και ενός είδους ποικιλία στο gameplay. Ή έστω βάζει ένα μάτσο ζόμπι να χορεύουν υπό τις αντανακλάσεις της “ντισκομπάλας” καθώς μολύνουν όλα τα “μωρά” που ψάχνουν τη θέση τους στην πίστα. Μικρές ανατροπές συναντώνται και εκτός των mini games βέβαια. Απλοί γρίφοι αλλά και περίπλοκες απειλές απαιτούν κάποιες φορές να χωριστεί ο σάπιος όγκος στα δύο, με κάθε μοχλό να ελέγχει και την τύχη κάθε μισού. Επιπλέον, εφόσον έχουν φαγωθεί αρκετά μυαλά του απαιτούμενου κάθε φορά χρώματος, ο παίκτης έχει κι άλλα όπλα στα χέρια του. Μπορεί να κάνει dash για να καλύψει απόσταση σε μικρότερο χρόνο και να βελτιώσει τις πιθανότητες επιβίωσης, ενώ εκτελώντας shield θα γλιτώσει αρκετές φορές τα χειρότερα. Πιο ζωτικής σημασίας είναι οι υπόλοιπες δύο λειτουργίες, μία που σας επιτρέπει να μετατρέψετε σε ζόμπι οτιδήποτε κινείται επί της οθόνης και μία που, με μια δόση ντίσκο, κάνει όλα τα υποψήφια θύματα να παγώσουν για λίγο στις θέσεις τους, μετατρέποντάς τα, προφανώς, σε πιο εύκολη βορρά.
Κι αν όλα τα παραπάνω ακούγονται χιουμοριστικά, περιβάλλονται από τεχνικές παρασπονδίες που είναι λιγότερο αστείες και από τα αυτοκόλλητα που μαζεύετε για να γεμίσετε το εικονικό σας άλμπουμ με ζόμπι αλλά και να εξασφαλίσετε τα mini games για χρήση και εκτός campaign. Παρά τη σχετική απλότητα του εικαστικού τομέα, το frame rate τρέμει περισσότερο και από μυαλά πιθήκου σε θερμοκρασία δωματίου. Φανταστείτε τι σημαίνει αυτό όταν προσπαθείτε να ελέγξετε διπλές ομάδες ζόμπι και καταλαβαίνετε τι σας περιμένει. Παράλληλα οι χρόνοι φόρτωσης είναι παράξενα μακροσκελείς για τα δεδομένα της μηχανής γραφικών. Δεν τα συναντάτε κάθε τρεις και λίγο, αλλά είναι σίγουρο ότι δεν χρειάζεται να περιμένετε ακόμη και μισό λεπτό σε άλλους πιο απαιτητικούς τίτλους.
Μπορεί ο πυρήνας του design να θυμίζει εποχές arcade, αλλά η εκτέλεση ξεχνά πως η απόλυτη αμεσότητα ήταν προαπαιτούμενο ακόμη και για εκείνες τις πιο κλασικές, ίσως πιο αθώες εποχές. Οπότε…δουλειά δεν είχε ο διάολος και τρώει τα μυαλά του.
Version Tested: PS Vita
