Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι μάλλον περίεργη, αν και κάπως αναμενόμενη. Η πορεία των τριων μηχανημάτων της τωρινής γενιάς έχει δημιουργήσει ένα παράδοξο. Λίγο η έλλειψη τίτλων στις κονσόλες της Microsoft και της Sony (το PlayStation Experience βέβαια μας άνοιξε την όρεξη, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος χρόνος πέρασε με μέτριες ή προβληματικές κυκλοφορίες και πολλά remasters) και λίγο η αδιαφορία των third-parties για το πολύπαθο Wii U, καθορίζουν ίσως για την ώρα το συνδυασμό αγοράς που πρέπει να κάνει ένας gamer για να απολαύσει όλα όσα έχει να του προσφέρει ο χώρος.
Αν πιστεύετε ότι ο συνδυασμός PS4/Xbox One είναι μονόδρομος, επειδή είναι οι ισχυρότερες κονσόλες στην αγορά, μάλλον κάνετε λάθος. Το ρόστερ των τίτλων τους δεν δικαιολογεί την αγορά και των δύο. Σκεφτείτε το: αν εξαιρέσουμε τις λιγοστές αποκλειστικές κυκλοφορίες των δύο μηχανημάτων, οι υπόλοιποι τίτλοι είναι κοινοί. Επομένως, αν κάποιος θέλει να απολαύσει όσο το δυνατόν περισσότερους τίτλους, τότε μάλλον θα πρέπει να επιλέξει μία εκ των δύο και να συμπληρώσει με ένα Wii U, ώστε να απολαμβάνει τις αποκλειστικότητες (βλ. first party) της κονσόλας της Nintendo.
Μέχρι εδώ όλα μάλλον είναι αναμενόμενα. Άλλωστε ο ρόλος της Nintendo είναι εδώ και αρκετά χρόνια κάπως συμπληρωματικός. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η κατάσταση αυτή δεν δημιουργείται από τις δυνατότητες της εκάστοτε κονσόλας, αλλά από τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της. Ο συμπληρωματικός ρόλος της Nintendo προκύπτει από την αδυναμία της εταιρείας να πείσει τους third-party να τη στηρίξουν. Ακόμα και όταν το Wii θέριζε στην αγορά, οι κυκλοφορίες των third-parties ήταν είτε κακές και αδιάφορες (στην πλειοψηφία τους) ή (αργότερα) ανύπαρκτες. Τo Wii U δείχνει να ακολουθεί την ίδια πορεία και αυτήν τη φορά δεν έχει πίσω του τις πωλήσεις του προκατόχου του. Από την άλλη, η Sony και η Microsoft μπορεί να κονταροχτυπιούνται στον πόλεμο των εντυπώσεων, αλλά στην ουσία προσφέρουν παρόμοιες εμπειρίες. Ναι υπάρχουν οι αποκλειστικότητες και ναι χαίρονται την υποστήριξη των third-parties, αλλά αν κάποιος ξεπεράσει το αρχικό δίλημμα, δεν έχει ουσιαστικούς λόγους να αποκτήσει και το άλλο μηχάνημα. Άρα η αδυναμία των μηχανημάτων να ξεχωρίσουν σε επίπεδο τίτλων, προσφέρουν το πλεονέκτημα στο μηχάνημα της Nintendo (που πλάκα πλάκα έχει αρχίσει να συγκεντρώνει αρκετά δυνατούς first party τίτλους).
Εννοείται ότι αυτή η κατάσταση δεν αρέσει σε κανέναν από τους τρεις. Η Nintendo πρέπει να βρει τρόπο το μηχάνημά της να μπορεί να σταθεί και μόνο του στο σαλόνι ενός σπιτιού (δηλαδή να μη στερείται βασικούς τίτλους) και οι άλλοι δύο θα πρέπει να βρουν τρόπους να διαχωρίσουν πλήρως την εμπειρία που προσφέρουν.
Ως έχει, η κατάσταση φαίνεται να συμφέρει περισσότερο τη Nintendo, αν και για τους λάθους λόγους. Τουλάχιστον έχει και αυτή κάποιου είδους προβάδισμα.
